آنان، ما را به اين نكته هدايت مى كند كه تصرف در تكوين آن چنان هم مشكل و پيچيده نيست كه در توانايى اولياى خدا بر آن شك و ترديد كنيم. قرآن براى هموار ساختن اصل مطلب نمونه هايى را نشان داده كه انجام دهندگان آنها از نظر قرب و كمال روحى و معنوى به پايه پيامبر گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) نمى رسند جايى كه آنان در پرتو عنايات خداوند، مى توانستند چنين تصرفاتى انجام دهند قطعاً ديگر اولياى خدا كه مقام و قرب بيشترى دارند و بر اسرار جهان آفرينش احاطه زيادترى دارند، تواناتر خواهند بود.

روى سخن در اين مباحث با كسانى است كه قرآن را پذيرفته اند و به مضامين آن ايمان راسخ دارند، جايى كه باد به فرمان سليمان به حركت در مى آيد، و يا از حركت باز مى ايستد جايى كه چشمه مس به فرمان سليمان به صورت آب روان در مى آيد، قطعاً بايد ماه به خواست پيامبر دو نيم گردد و يا سنگريزه تسبيح گويد و با مقايسه اين دو شخصيت نبايد در صحت اين نوع معجزات كه تصرف در تكوين است شك و ترديد كنيم.

همگى مى دانيم كه حضرت يعقوب بر اثر مفارقت فرزند دلبند خود، آن قدر گريه كرد كه در آخر عمر، بينايى خود را از دست داد، پس از ساليان دراز، مژده رسانى از يوسف خبرى به يعقوب آورد، يوسف به برادران خود دستور داد كه پيراهن او را بر چهره يعقوب بيفكنند تا او بينايى خود را بازيابد. قرآن مجيد در اين مورد مى فرمايد:

(إِذْهَبُوا بِقَمِيصى هذا فَأَلقُوهُ عَلى وَجْهِ أَبى يَأْتِ بَصِيراً...). (يوسف/93)

«برويد پيراهنم را بر چهره پدر بيفكنيد تا او نعمت بينايى خود را به دست آورد».

مژده رسان آمد،پيراهن يوسف را بر چهره يعقوب افكند او در همان لحظه بينايى خود را باز يافت چنان كه مى فرمايد:

(فَلَمّا أَنْ جاءَالْبَشيرُ أَلْقاهُ عَلى وَجْهِهِ فَارتَدَّ بَصِيراً...). (يوسف/96)