السَّماءِ وَ الأَرْض لا إِلهَ إِلاّ هُوَ...). (فاطر/3).

«اى مردم! به ياد آوريد نعمتهاى خدا را آيا خالقى جز خدا هست كه براى شما از آسمان و زمين روزى دهد؟ جز او معبودى نيست...».

در آيات بعدى پيرامون يك رشته مطالب كه همگى مربوط به يگانگى معبود است، بحث مى كند تا اينكه مى رسد به آيات مورد بحث.

در نخستين آيه مورد بحث، خدا را در ظاهر به دو صفت و به يك معنى به سه صفت توصيف مى كند و لازمه توصيف خدا با اين صفات سه گانه اين است كه جز او معبودى نيست و معبودهاى پندارى، شايستگى عبادت را ندارد.

1. او مدبر است: به گواه اين كه اوست كه شب و روز را كوتاه و آفتاب و ماه را تحت نظامى به گردش وامى دارد.

2. «مالك على الإطلاق» اوست: و به اين حقيقت با جمله (ذلِكُمْ اللّهُ رَبُّكُمْ لَهُ المُلْك)اشاره مى كند قرآن مجيد در آيات ديگرى نيز از مالكيت مطلقه خداوند بر الوهيت او استدلال كرده و مى فرمايد:(مَلِكِ النّاس* إِلهِ النّاس). (ناس/2ـ3)

3. او خالق است و آفريننده اى جز او نيست بر اين صفت علاوه بر اين كه در آغاز سوره به عنوان (فاطِرِ السَماواتِ وَ الأرض) تصريح كرده است، جمله (لَهُ المُلك) نيز به خوبى گواه است زيرا: مالكيت خداوند از طريق خالقيت اوست، و چون آفريده است طبعاً مالك نيز خواهد بود نتيجه اين مى شود كه خداوند چون مدبر و مالك و خالق است، معبود شايسته وا له يكتاست.

تا اين جا هدف، اثبات الوهيت خدا بود. از اين به بعد به دليل نفى