ملاحظه آيات آغاز سوره و همچنين آيات مورد بحث به روشنى ثابت مى كند كه هدف جز اثبات يكتاپرستى و ابطال الوهيت و در نتيجه نفى معبود بودن غير خدا چيزى نيست.
در آغاز سوره، خدا با جمله (فاطِرِالسَّماواتِ والأَرض) توصيف شده است يعنى:« اوست آفريدگار آسمانها و زمين وجز او موجودى آسمانها و زمين را نيافريده است».
در آيه دوم آغاز سوره، خداوند، فعال ما يشاء معرفى گرديد و اين كه اگر درهاى رحمت خود را به روى بندگان باز كند، هيچ كس نمى تواند رحمت اورا باز دارد، و اگر ببندد، كسى نمى تواند باز كند چنانكه مى فرمايد:
[1] از اين استدلال به دو نوع پاسخ مى توان داد: [1]. اين آيات مربوط به بت هاى چوبى و فلزى عرب جاهلى است اگر قرآن مى فرمايد:(إِنْ تَدْعُوهُمْ لا يَسْمَعُوا دُعاءكُمْ...)مربوط به اين گونه از خدا نماها است و از محل بحث ما كه برقرارى ارتباط با ارواح است خارج مى باشد. اين همان پاسخ دوم در متن است. [2]. اگر آيات مربوط به قديسان و پيامبران باشد كه احياناً مورد پرستش بودند مقصود نفى قدرت ذاتى در «سماع» و «استجابت» است و نفى چنين امرى ملازم با نفى سماع و استجابت به اذن الهى نيست. اين همان پاسخ نخستين است كه در متن آمده است.
اسم الکتاب : اصالت روح از نظر قرآن المؤلف : سبحانى، شیخ جعفر الجزء : 1 صفحة : 163