الْخاسِرينَ). (اعراف/92)

«گروهى كه شعيب را تكذيب كردند، تو گويى در آن ديار نبودند گروهى كه او را تكذيب كرده اند، زيانكاران بودند».

(فَتَولّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا قَومِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسالاتِ رَبِّى وَنَصَحْتُ لَكُمْ فَكَيْفَ آسى عَلى قَوم كافِرينَ). (اعراف/93)

«از آنان روى برتافت و گفت:اى قوم من، من پيامهاى خدايم را رسانيدم و شماها را نصيحت كردم چگونه بر گروهى كه كافرند، اندوه بخورم؟».

شيوه استدلال در اين آيه با آيه هاى مربوط به صالح يكى است.در آيات ياد شده دو نوع سخن به ميان آمده است:

1. كلامى كه مى تواند بيدار كننده ديگران باشد.

2. سخنى كه مقصود از آن، توبيخ مخاطب باشد، و كارى با ديگران نداشته باشد، اين دو نوع سخن و يا دو نوع خطاب در آيه هاى سوره اعراف به روشنى به چشم مى خورد.

آيه (الَّذِينَ كَذَّبُوا شُعَيْباً كَأَنْ لَمْ يَغْنَوا ...) از آياتى است كه مى تواند به ديگران هشدار دهد كه سرانجام كافران چگونه است.

درست است كه مضمون اين آيه را شعيب نگفته است ولى خود اين كلام از نوع سخنان بيدار كننده و هشدار دهنده است، و اگر شعيب با اين جمله و يا مشابه به آن، با عذاب شدگان سخن مى گفت، جا داشت كه گفته شود كه اين نوع سخن،از قبيل «إيّاك أعنى وَ اسمعى يا جاره» است.در حالى كه خطاب (فَتَولّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا قَومِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسالاتِ رَبِّى...) داراى چنين احتمال و يك چنين قابليت و استعداد نيست.

دقت در اين سخن مى تواند به شناسايى دو نوع سخن كمك شايانى كند