و منها: أنّه لا بدّ- على كلا القولين- من قدر جامع في البين، كان هو المسمّى بلفظ كذا، و لا إشكال في وجوده بين الأفراد الصّحيحة، و إمكان الإشارة إليه بخواصه و آثاره، فإنّ الاشتراك في الأثر كاشف عن الاشتراك في جامع واحد،

يادآورى: بياض و سواد، دو عرض متضاد هستند اگر شى‌ء متّصف به بياض شد، امكان ندارد اتّصاف به سواد هم پيدا كند به‌خلاف صحّت و فساد كه دو امر اعتبارى مى‌باشند و ممكن است هر دو در يك مورد جمع شوند امّا به حسب حالات فرق بكنند مثلا نماز چهار ركعتى هم اتّصاف به صحّت و هم اتّصاف به فساد پيدا مى‌كند منتها عنوان صحّت در مورد شخص حاضر و عنوان فساد در مورد فرد مسافر تحقّق پيدا مى‌كند لذا هيچ‌گاه نمى‌توان به طور كلّى حكم به صحّت يا فساد نماز نمود.

اگر گفتند نماز چهار ركعتى صحيح است يا فاسد، شما نمى‌توانيد حكم به صحّت مطلق كنيد و نمى‌توانيد حكم به فساد مطلق نمائيد نماز چهار ركعتى براى فرد صحيح و حاضر، صحيح و همين نماز براى فرد مسافر، محكوم به بطلان است و مانعى ندارد كه عمل واحد به لحاظ حالات مختلف، هم اتّصاف به صحّت و هم اتّصاف به فساد پيدا كند خلاصه اينكه صحّت و فساد دو امر اعتبارى هستند نه دو عرض حقيقى متضاد.