دست او مى‌رسانند: «اگر من خير سلطان را نمى‌خواستم، امكان داشت اين خنجر كه اينك در زمين سخت كوبيده شده، در سينه نرم تو كوبيده مى‌شد».

اين‌جاست كه سلطان سنجر، دعوت صلح حسن صباح را مى‌پذيرد. اما در مورد تهمت ابن تيميه به نزاريان بايستى بگوييم:

در سال 620 هجرى (1223 م) چنگيز خان مغول به اهداف اوليه‌اش رسيد.

يعنى به حكومت خوارزمشاهيان پايان داد و به ماوراء النهر يورش برد و بخارا، سمرقند، غزنه، هرات و ديگر كشورهاى اسلامى را به تصرف خود در آورد. وى در اين حملات جنايات بسيارى مرتكب شد. ابن اثير كه در آن دوران مى‌زيسته مى‌گويد:

«اين خيلى مهم است كه زمام امور بلادى مثل خراسان و عراق عجم‌[1] رها شده، تبديل شدند به كشورهايى كه نه سلطان دارد كه از آن دفاع كند و نه كسى را دارد كه مانع ورود بيگانگان شود و دشمن در خاك آن بگردد و هرآنچه كه بخواهد بردارد و آنچه را كه نخواهد، رها كند».

با اين حال برخى قلعه‌هاى محكم و استوار، مغولها را به وحشت انداخت، به‌طورى‌كه فكر تسخير آنها را از سر در آوردند و آن را به وقت‌

[1]عراق عجم يا عراق عجمى سرزمينى است كه در عهد بويهيان به نام بلاد جبل يا بلاد جبال شناخته مى‌شد و سلجوقيان آن را عراق عجمى ناميده‌اند.

در معجم البلدان در مورد بلاد جبل يا بلاد جبال آمده: «ناحيه‌اى است واقع بين اصفهان تا زنجان و قزوين و همدان و دينور و كرمانشاهان و رى و سرزمينهاى كوهستانى و شهرهاى بزرگ ما بين آنها.» حمد اللّه مستوفى (1281- 1349 م) در كتاب نزهة القلوب مى‌نويسد: حدود بلاد جبل عبارت است از: آذربايجان، كردستان، خوزستان، فارس، كوير لوت، قومس و گيلان و شهرهاى معروف آن عبارت است از: اصفهان، همدان، قم، رى سلطانيه، قزوين، ساوه، طالقان، كاشان، گلپايگان، نهاوند، يزد و غير اينها.