«الاعيان» يا «كتاب الباء» محيى الدين دانسته‌اند، در صورتى كه نسخه مطبوع «كتاب الباء»، طبع 1954 مصر به هيچ وجه با اين رساله همخوان نيست. و اما در بعضى از نسخ خطى‌ [82] موجود، اين رساله از علاء الدوله سمنانى دانسته شده است!! و در هر حال به جزم و يقين انتساب اين رساله به هيچ‌يك از اين اعاظم مسلّم نيست.

ولى با توجه به معنى «فائده و فوائد» [83] در نسخه‌شناسى خطّى و نسخه موجود در كتابخانه مجلس شوراى اسلامى تحت شماره: 1822، كه در آخر آن نيز استشهادى به «شواهد» و «اسفار» شده است- «كما فى الشواهد و الاسفار»- احتمال انتساب آن به صدرا نيز تقويت مى‌گردد [84].

مآخذ تصحيح: 1- كتابخانه مركزى دانشگاه، ش 2830.

2- كتابخانه مجلس شوراى اسلامى، ش 1822.

3- نسخه طبع سنگى، ذيل مجموعه «كلمات المحققين».

[82] - كتابخانه مركزى دانشگاه: 3092.

[83] - يكى از معانى فايده، نقل عبارت يا معنى مورد پسند نزد مؤلف يا كاتبى است، و چه‌بسا كه به ظرائف و نقلهاى كوچك و پرمغز نيز فايده گويند، همچون فوايد خواجه نصير.

[84] - شرحى فارسى از مؤلّفى نامعلوم در ذيل نشريه «جاويدان خرد»، سال سوم، شماره اوّل، صص 27- 31 بر اساس نسخه مورخ 857 درج شده است كه مطالب آن همخوان رساله فوق است. لازم به تذكر است كه اهل تتبع قائل به سنديت داشتن اين حديث نيستند و حتى بعضى آن را مجعول مى‌دانند. زيرا علاوه بر اشكال مطروحه در اين رساله، لغت مخفى در زبان عرب استعمال نشده بلكه در اين موارد از لغت مختفى استفاده مى‌گردد.

ر. ك: «مصابيح الانوار»، ج 2 ص 405. «لؤلؤ المرصوع»: ص 61 و «نقد و تحليل مثنوى» ج 2 ص 356.