نقل مجالس اين گروه اشعار است، شعرهائى در توصيف زيبائى معشوقان و دلربائى محبوبان و لذت وصال و درد فراق آنان؛ درصورتى‌كه بيشتر حضار اين مجالس سفلگانى از عوام‌الناسند با قلبهائى آكنده از شهوات و درونهائى از لذت‌گيرى و توجه به صورتهاى زيبا جدا نشدنى. به همين سبب خواندن اشعارى چنين با آهنگ‌هاى مخصوص جز برانگيختن آن شهوتهاى پنهان و بيماريهاى مزمن، كه در درون آنان ريشه دوانيده است، كارى نمى‌كند.

گفته شده نمايشگر سماع در نفوس جرقه و آتشگير است. سماع در هركسى آنچه را در درون او جا گرفته است به هيجان آرد، و در آن عامى بيچاره كه نفسى مريض و همتى ناقص دارد آتشهاى شهوات از زير خاكستر بيرون آمده و شعله كشد، درينجاست كه اينان به وجد آيند و اين را محبتى الهى و عبادتى دينى انگارند.

خداوند رويهاشان با آشكارسازى فضائحشان در دنيا و آخرت سياه، و خبث باطن و نادرستى پنهانگاهشان در هر دو موقف ظاهر سازد.

فصل [2] بطلان شطحيات متصوفه و زيان آن براى مسلمين‌

شطح بدو گونه از سخنان كه از اين گروه شنيده مى‌شود اطلاق مى‌گردد:

يكى ادعاهاى بلندپروازانه كه درباره عشق با خدا و وصال او كنند، به‌طورى‌كه گويا آنان را از پرداختن به اعمال ظاهرى و عبادات بدنى بى‌نياز كرده است، تا جائى كه بعضى مدعى اتحاد و رفع حجابها شوند و اينكه او را حضورا مى‌بينند و با او سخن مى‌گويند.

مى‌گويند «چنين ديديم» و «به ما چنين گفته شد» و خود را به حسين حلاج مانسته كنند كه براى گفتن چنين سخنانى «ازو گشت سردار بلند»؛ و به گفته‌ى او استناد كنند كه «انا الحق» گفتى؛ و از ابو يزيد بسطامى نقل كنند كه گفته است: «سبحانى سبحانى ما اعظم شانى».