رستم:

صيغه جمع مخاطب مذكّر است از فعل ماضى ثلاثى مجرّد معتلّ العين از باب نصر، ينصر، مذكّر واحد راس مثل قال، مضارع يروس مثل يقول در صرفش مى‌گويى: راس، راسا، راسوا، راست، راستا، رسن، رست، رستما، رستم. و معنايش يعنى سنگ انداخته‌ايد شما جمع مردان حاضر در زمان گذشته.

اجار:

در اصل اجير بود مثل اكرم، ياء حرف عله متحرك ماقبلش حرف صحيح ساكن، حركت ياء را نقل كرديم به ماقبل، ياء در موضع حركت بود و ماقبل مفتوح قلب كرديم به الف اجار شد.

مضارعش يجير. در قرآن مجيد: وَ هُوَ يُجِيرُ وَ لا يُجارُ عَلَيْهِ‌[1]، در اصل يجير بود، كسره بر ياء ثقيل بود به ماقبل دادند يجير شد. اجرنى امر است از تجير، تاء كه حرف مضارع بود از اولش انداختيم و آخر را به صورت جزم درآورديم، ابتدا به سكون شد، چون ابتداء به سكون محال است محتاج شديم به همزه پس همزه قطع مفتوح در اولش درآورديم اجير شد. كسره بر ياء ثقيل بود به ماقبل دادند كه جيم باشد، پس التقاء ساكنين شد ميان ياء و راء، ياء را از جهت دفع التقاء ساكنين انداختيم اجر شد، پس ياء متكلم به او ملحق شد و نون وقايه درآوردند اجرنى شد[2].

صل:

امر است از تصل، تاء كه حرف مضارع بود از اولش انداختيم،

[2] در باب افعال امر از مضارع دست نخورده ساخته مى‌شود كه داراى همزه است كه در اينجا تاجير است.

جامع المقدمات (جامعه