آنچه پيغمبران خدا از راه
وحى بهدست آورده و به عنوان پيغام و سفارش خدايى به مردم رسانيدند دين بود؛ يعنى
روش زندگى و وظايف انسانى كه سعادت واقعى انسان را تأمين مىكند.[3]
دين آسمانى بهطور كلى از
دو بخش اعتقادى و عملى مركب مىباشد بخش اعتقادى يك رشته اعتقادات اساسى و واقع
بينىهاست كه بايد انسان پايه زندگى خود را به روى آنها گذارد و آنها سه اصل كلى
توحيد و نبوت و معاد است كه با اختلال يكى از آنها پيروى دين صورت نبندد.
و بخش عملى يك رشته وظايف
اخلاقى وعملى است كه مشتمل است بر وظايفى كه انسان نسبت به پيشگاه خداى جهان و
وظايفى كه انسان در برابر جامعه بشرى دارد.
و از اين جاست ك وظايف
فرعى كه در شرايع آسمانى براى انسان تنظيم شده بر دو گونه است: اخلاق و اعمال و هر
يك از آنها نيز بر دو قسم است:
[1] . انعام، آيه 87: و
پيغمبران را به سوى خود جمعآورى كرديم (به غير ما نمىپردازند و از غيرما اطاعت
نمىكنند) و به راهى راست رسانيديم
[2] . جن، آيه 28: تنها
اوست كه داننده غيب است و به غيب خود كسى را مسلط نمىكند مگر پسنديدگان را از
پيغمبران و در اين صورت از پس و پيش او (پيغمبر يا وحى) مراقبت كامل و رصدى به راه
مىاندازد كه محققاً پيامهاى خداى خود را برسانند