به عنوان مثال، هنگام تفسير سوره حمد، درباره آمين گفتن در پايان اين سوره، با ذكر نبود جواز آن نزد اهل بيت عليهم السلام نظر ديگران را به تفصيل بيان مى كند و سپس دو دليل در عدم جواز مى آورد: يكى اجماع اهل بيت و ديگرى احتياط؛ زيرا عده اى مى گويند گفتن آن سبب بطلان نماز است و عده اى مى گويند گفتن و نگفتن آن هر دو جايز است؛ پس احتياط در ترك آن است. آن گاه دليل ديگرى مى آورد و مى گويد:
«... در نماز، فاتحه كه خواند، يا بر وجه قرائت خواند يا بر وجه دعا خواند. اگر بر وجه دعا خواند، به اتفاق نمازش درست نبود و اگر بر وجه قرائت خواند، شرع و عرف مانع است از آنكه عقب قرائت، آمين گويند...».
در پايان نيز به حديثى از پيامبر اشاره مى كند كه فرمود: در نماز كلام آدميان جايز نيست. [1]

اصول فقه

از نكات قابل توجه در عصر رازى توجه به اصول و قواعد احكام و مبانى استنباط است. وى نيز گاهى مباحثى از اصول فقه را نيز به اختصار در تفسير خود گنجانيده است كه مى توان به «بطلان قياس»، «اصالة الاباحة» و «عدم حجيت خبر واحد» اشاره كرد؛ به عنوان مثال در بحث قياس چنين مى گويد:
خداوند مى فرمايد كه پيامبر به شما سنت و شرايع مى آموزد و بدين وسيله بر بشر منت مى نهد. اگر با قياس، امكان شناخت امور شرعى وجود داشت، ديگر منتى در آن امر نبود؛ چون بشر با قياس به آنها پى مى برد... . [2] نيز قياس موجب ظن است و نه موجب علم، و قرآن كريم انسان را از پيروى آنچه كه به آن علم ندارد، منع كرده است. [3]

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۳۶.

[2] همان، ص ۲۳۱.

[3] همان، ج ۳، ص ۳۵۳.