شعر عربى و ۵۸ بيت شعر فارسى در اين تفسير كبير مورد استشهاد قرار گرفته است. از اين اشعار براى بيان و توجيه وجوه مختلف واژه ها و تركيبهاى قرآن كريم و بيان انواع اعراب و نيز جهت تفسير غريب بهره برده است.

جايگاه مباحث فقهى

در تفسير ابوالفتوح احكام فقهى نه تنها ناديده گرفته نشده، بلكه شيخ درباره مفسر معتقد است:
«بايد تا فقيه باشد تا آياتى كه متضمن احكام شرعى باشد معانى و وجه استدلال آن بر مذهب صحيح بداند، و اين معنى تمام نشود تا عالم نباشد به اصول فقه كه بناى فقه بر آن است و ادله فقه مستخرج از او بود». [1]
توجه ابوالفتوح به فقه به اندازه اى است كه برخى پژوهشگران، تفسير او را در زمره تفاسير فقهى و مجموعه اى كامل و جامع در فقه خوانده اند؛ مجموعه اى كه شيوه بيان مسائل فقهى و اثبات آراى مذهب تشيع در آن بسيار قوى است و مؤلف ضمن تحليل مسائل و استناد به ادله گوناگون، خود رأساً به اظهار نظر مى پردازد و فتوا مى دهد و گاه بحثهاى مفصلى را در آن طرح مى نمايد. [2] نكته مهم در اين باب شيوه بيان احكام فقهى همراه با استدلال و ذكر فلسفه آن است. شيخ در آيات الاحكام، جنبه هاى مختلف را در نظر مى گيرد؛ به عنوان نمونه ابوالفتوح رازى هنگام بيان احكام فقهى، بيشتر به شيوه زير عمل مى كند:
۱. نظر فقهى مذاهب چهارگانه اهل سنت و فقيهان ديگر را بيان مى كند؛
۲. ضمن بيان ديدگاه اماميه، فروع مسئله را ذكر مى كند؛
۳. دلايل نظر خود را بيان مى كند؛
۴. روايات مرتبط با موضوع را ياد مى كند.

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۱ ـ ۲.

[2] تحقيق در تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۱، ص ۲۳.