تفسير كبير (كه بر مذاق و مشرب شيعه است) و از سرگذشت آدم ابوالبشر تا پيامبر خاتم قصه هاى زيادى آمده است و در خلال تفسير آيات، ترجمه احوال و شرح قصص و تاريخ انبيا بيان شده است و مصنف بزرگوار آن در گزارش تاريخ حيات پيغمبران و دعوت ايشان از مردمان و نقد مسائل تاريخى، صحيح را از سقيم، و يقين را از گمان و ظن بيرون آورده و نظر قطعى خود را بيان كرده است. ابوالفتوح در تفسير خود با عبارات ساده و روان فارسى، قصص قرآنى را بيان داشته و سعى نموده است كه از كلمات و عبارات متناسب با معانى مورد نظرش استفاده كند. وى مطالب را طورى تنظيم كرده است كه هم اهل علم از آن توشه بگيرند و هم براى عموم مردم عصر خود قابل استفاده باشد.
تمام سعى و تلاش مفسر اين بوده كه در هنگام نقل قصص انبياى گذشته، صرفاً به بيان قصه اكتفا نكند؛ بلكه درباره آن اظهار نظر كرده و تحليل كند و اين خود باعث شده كه مطالب براى خواننده بسيار مفيد باشد. [1] محقق محترم آقاى عسكر حقوقى درباره شيوه ابوالفتوح در نقل قصص چنين مى گويد:
«دو قرن پنجم و ششم هجرى را بايد دوره كامل ادبيات فارسى دانست. نويسندگان در اين دو قرن درباره موضوعات گوناگون و متعدد كه در زمينه هاى مختلف علمى و ادبى و دينى و تاريخى و شرح احوال و تصوف آثارى ارزنده به وجود آورده اند، توانسته اند استادانه از عهده تأليف و تصنيف برآيند و با پختگى كامل كتابهايى نفيس عرضه دارند. ميزان اطلاع نويسندگان و توسعه روزافزون آن در اين ايام، كاملاً به چشم مى آيد و ابوالفتوح خود يكى از آن نويسندگانى است كه با وسعت اطلاع و احاطه بر جميع معارف اسلامى توانسته است تصنيف جامعى فراهم آورد...». [2]

[1] ر.ك: تحقيق در تفسير ابوالفتوح رازى، قصص، ج ۳، ص ۱ ـ ۴.

[2] همان، ص ۷ ـ ۹.