در قرآن كريم هفت مرتبه تعبير بدا ذكر شده است: شش بار آن در معنى «آشكار شدن» [1] و يك مرتبه به معنى «خوب به نظر آمدن». گفتنى است كه در هيچ كدام از اين آيات «بدا» به خداوند نسبت داده نشده است، امّا در تاريخ تشيع و روايات شيعى به هويدايى و صراحت تمام بدا به خدا نسبت داده شده است. در كتاب توحيد شيخ صدوق، يازده روايت در باب بدا نقل شده و در كتاب كافى، شانزده روايت. [2]
طبق برهان عقلى و آيات قرآنى، خداوند بر همه چيز آگاه است: «وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ» [3] ، «وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ» [4] ، «إِنَّ اللّهَ لا يَخْفى عَلَيْهِ شَيْءٌ فِي الْأَرْضِ وَ لا فِي السَّماءِ» [5] ، «إِنْ تُبْدُوا شَيْئاً أَوْ تُخْفُوهُ فَإِنَّ اللّهَ كانَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيماً» . [6]
جهل در مورد خداوند معنا ندارد؛ زيرا حال و گذشته و آينده بر او هويدا است و در حقيقت هيچ چيز، نه در آسمان و نه در زمين بر خدا پوشيده نيست و از جانب ديگر، به تصريح قرآن، كهنگى و واگذارى، و رها كردن در كار خدا نيست و اينكه او هر روز در كارى است. [7] جهت ديگر اينكه بر اساس آموزه هاى دينى در قرآن، و حديث، سرنوشت انسان، با انجام دادن كارهاى نيك و بد تغيير مى كند، صدقه، احسان، صله رحم، نيكى به والدين... . قرآن از زبان نوح عليه السلام گزارش داده كه او مردمش را به استغفار در برابر پروردگار مى خواند؛ تا بر اثر آن خداوند باران رحمت بر ايشان ببارد، داراييهايشان را بيفزايد، رودخانه هايشان را جارى سازد و براى آنها باغستانهايى ايجاد كند. [8]
قرآن، ايمان و تقواى مردم را سبب گشايش بركات آسمان و زمين مى خواند. [9]

[1] انعام (۶): آيه ۲۸؛ اعراف (۷): آيه ۲۲؛ طه (۲۰): آيه ۱۲۱؛ زمر (۳۹): آيه ۴۷؛ جاثيه (۴۵): آيه ۳۳؛ يوسف (۱۲): آيه ۳۵.

[2] دايرة المعارف تشيع، ج ۱، ص ۱۲۹.

[3] حديد (۵۷)، آيه ۳.

[4] حديد (۵۷): آيات ۲.

[5] آل عمران (۳): آيه ۵ .

[6] احزاب (۳۳): آيه ۵۴ .

[7] الرحمن (۵۵): آيه ۲۹.

[8] نوح (۷۱): آيات ۱۰ ـ ۱۲.

[9] اعراف (۷): آيه ۹۶.