حتى ابوالفتوح در مورد كافران هم معتقد است منع عقلى از بخشش نيست، جز اينكه دليل سمعى داريم بر عدم بخشش. [1]
در ذيل آيه ۴۸ نسا: «إِنَّ اللّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ» مى نويسد اين آيه دليل است بر اينكه فساق اهل نماز، بدون توبه هم بخشيده مى شوند؛ چون اگر با توبه بخشيده مى شد با شرك فرقى نمى كرد و خداوند مى فرمايد شرك بخشيده نمى شود، مگر با توبه و اگر تارك الصلاة هم با توبه بخشيده شود، بايد مى فرمود: خداوند نمى بخشد همه گناهان را مگر با توبه. [2]
ايشان در ذيل آيه ۹۳ نسا: «وَ مَنْ يَقْتُلْ مُو?مِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاو?هُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها» در ردّ قول معتزله و خوارج مى نويسد شخصى كه مؤمن را كشته، از حكم ايمان بيرون نمى رود، و لكن به سبب قتل، در جهنّم خالد مى شود، نه به خاطر عدم ايمان. [3]

احباط و تكفير

ابوالفتوح رازى درباره تعريف اين دو اصطلاح مى گويد: احباط اصطلاحاً يعنى ثوابهاى مكلّف كه به سبب گناهان او باطل مى شود، و تكفير در اصطلاح يعنى آنكه گناهان سابق مكلف به سبب ثواب بعدى زايل و پوشانيده مى شود.
ابوالفتوح رازى در ذيل آيه ۲۲ آل عمران «أُولئِكَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ» مى گويد: اى بطلت. [4]
در مورد شرك ظاهراً همه مذاهب متفق اند كه باعث احباط عمل مى گردد و اين بحث از اينجا مطرح شد كه آيا رابطه اى ميان عمل و عقيده است و آيا ثواب و عقاب معلل به علت است و يا ثواب و عقاب به دست خداوند است كه ممكن است باشد و ممكن است احباط نباشد.

[1] روح الجنان، ج ۹، ص ۱۳۸.

[2] همان، ج ۳، ص ۴۰۶.

[3] روض الجنان، ج ۶، ص ۶۴.

[4] همان، ج ۲، ص ۴۸۴.