فصل چهارم: امامت

امامت يكى از اصول مهم عقايد شيعه است. آنها مى گويند امام تمام شئون پيامبر را دارد و فقط احكام را از طريق وحى به مردم بيان نمى كند. آنها مرجع علمى و مفسر و شارح قرآن و سنت نبوى هستند. ابوالفتوح رازى در جاى جاى اين تفسير به صورت آشكار و يا به صورت غير مستقيم به دفاع از نظريه امامت بر مى خيزد. به عنوان نمونه در ذيل آيه سى بقره: «وَإِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً» مى نويسد كه اين آيه دليل است بر اينكه خلافت و ولايت از خداوند است و كسى حق ندارد خلافت را به كسى بدهد؛ مثلاً در آيه ۲۶ ص: «يا داوُدُ إِنّا جَعَلْناكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ» در حق داود عليه السلام است و نيز در آيه ۴۲ اعراف آمده است: «هارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي» ، كه در حق هارون است و در حق خليفه بازپسين فرموده است: «لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ» (نور: آيه ۵۵). [1]
ادله اى كه دلالت بر انتصاب حضرت على عليه السلام دارد
۱. صاحب روض الجنان در ذيل آيه ۱۲۴ شعرا: «وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ» مى نويسد كه اين همان دليل عشيره است كه پيامبر اقوام خود را جمع كرد و فرمود: چه كسى است كه سخن مرا قبول كند و يارى ام نمايد و بعد از من وصى و وزير من باشد، و كسى جز حضرت على عليه السلام قبول نكرد. [2]
۲. وى در ذيل آيه مباهله ۶۱ آل عمران: «وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ» مى فرمايد منظور از

[1] روح الجنان، ج ۱، ص ۱۲۹.

[2] همان، ج ۸، ص ۳۶۷.