خبرهاى غيبى قرآن دانسته اند؛ اما برخى ديگر معتقدند وجه اعجاز قرآن، «صرفه» است؛ يعنى خداوند به شكل معجزه گونه اى جلوى فكر آنان را گرفته تا اصلاً نتوانند مثل قرآن بياورند، نه اينكه نمى توانسته اند، و اين وجه اعجاز از همه بليغ تر است و مذهب محققان و متأخران است. [1]
البته ابوالفتوح مباحث بسيارى درباره قرآن مطرح كرده است، اما نكته مهم او در بعد كلامى، اثبات اين نكته است كه قرآن كريم نمى تواند مخلوق بشر باشد و در ذيل آيه ۸۸ اسرا: «قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الاْءِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ كانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً» به عدم توانايى جن و انس بر ارائه كتابى همچون قرآن از دو جهت اشاره مى كند: يكى به جهت نداشتن علم به نظم و ترتيب (فرط فصاحت) و ديگر از آن جهت كه خدا رها نكند و علم نيافريند جن و انس را بر آوردن مثل قرآن (نظريه صرفه) [2] ، و البته اين مباحث براى اثبات اين نكته است كه قرآن از سوى خداوند آمده است. [3]

[1] روح الجنان، ج ۶، ص ۲۴۸.

[2] همان، ج ۷، ص ۲۸۱.

[3] همان، ج ۶، ص ۲۴۸.