چاپ، جدايى ميان مؤلفان، و فاصله شهرها و كشورها مانع آگاهى از كارهاى همديگر مى شده و اين دوباره كارى بيشتر بوده است؛ اما امروز، معرفى تفاسير و كاوشهاى متنى به اين نيازها واقف مى سازد و روشن مى كند كه مفسران در چه بخشها و گرايشهايى كار نكرده اند و يا در چه تفسيرهايى موفق بوده اند، دليل موفقيت آنها چه بوده و امروز مخاطبان چه نيازى دارند و بايد چگونه تفسير نوشت و چه زبانى براى مخاطبان اختيار كرد تا مردم با قرآن آشنا شوند و معارف اين كتاب را در زندگى خود به كار گيرند.
به هر روى، از اين توضيحات، اهداف و فوايد تفسيرپژوهشى در سطح رشته تخصصى معلوم گرديد و اهميت اين گرايش و تأثيرى كه در توسعه و تكامل و رونق دانش تفسير بر جاى مى گذارد بازگو شد و به نظر مى رسد هنوز ابعاد اين گرايش بررسى بيشترى مى طلبد و فضاهاى ديگرى از تحقيق وجود دارد و نيز به نظر مى رسد كه مهم ترين فايده پژوهشهاى تفسيرى، منقح كردن روش تفسير و بهره گيرى از تجربه پيشينيان و آشنايى با كاستيها و نيازها است تا امروز روشن شود كه مخاطبان قرآن به چه نوع تفسيرى نياز دارند و چگونه مى توان جنبه اصلى قرآن يعنى تربيت و هدايت را براى مخاطبان گوناگون در عرصه زمانهاى مختلف جامعه عمل پوشيد.
در اين صورت است كه ارزش كارهاى قوى و ماندگار نسبت به كارهاى بى محتوا و تكرارى آشكار مى شود و جد و جهد دانشمندان پرتلاش اين حوزه در تاريخ اسلام روشن مى گردد؛ گويى با اين تفسير پژوهشى از كار آنان قدردانى شده است.

اهتمام دانشگاهها به پژوهشهاى تفسيرى

با بررسى مجموعه آثارى كه درباره تفاسير نگاشته شده، به خوبى مى توان دريافت كه ثقل پژوهشها در دانشگاهها و مؤسسات آموزشى بوده و از آنجا كه رسم است كه در