فرستاده، برخوانده است». و چون سمع اللّه لمن حمده گويد، خداى تعالى به رحمت به او نگاه كند. و چون به سجده رود، خداوند به عدد هر شيطان و جنى براى او حسنه بنويسد. و چون گويد: سبحان ربّى أعلى و بحمده، همچنان باشد كه به هر حرفى برده اى را آزاد كرده است. و چون به تشهد بنشيند، خداى تعالى ثواب صابران به او دهد. و چون سلام گويد، خداوند درهاى بهشت را بر او گشايد، گويد: بنده من! به هر درى كه مى خواهى بر بهشت من وارد شو». [1]
وى حديث ديگرى از حضرت رسول مى آورد كه نماز كفاره گناهان انسان است؛ كما اينكه در قرآن مى خوانيم: «إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ» [2] . ابوالفتوح سپس زبان به وعظ مى گشايد و در آخر مى گويد:
«اى بيچاره! همه روز براى خود آتش عظيم مى برافروزى. چون وقت نماز درآيد، برخيز و آن آتش كه همه روز افروخته باشى، به يك ساعت خاموش كن تا تو را نسوزاند».

دوستان خداوند

يكى از محورهاى تفسيرهاى عرفانى تأكيد بر حب و محبت است. دوستى در اين دسته از تفاسير مكانت عظيمى دارد. انسان هنگامى مى تواند به اوج ايمان برسد كه نيرومندترين نيرو، يعنى عشق به ذات خود را در سايه عشق به ذات خداوند قرار بدهد. و در حديثى از امام صادق عليه السلام مى خوانيم كه: «لا يمحض رجل الايمان باللّه حتى يكون اللّه أحب إليه من نفسه و أبيه و اُمه و ولده و أهله و ماله و من الناس كلهم [3] ؛ ايمان به خدا خالص نمى شود، مگر آن زمانى كه خداوند در نظر انسان محبوب تر از جان، پدر،

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۲۴۸ ـ ۲۴۹.

[2] هود (۱۱): آيه ۱۱۴.

[3] سفينة البحار، ماده «حَبَبَ».