خاتم رسل، با همان زبان واعظانه و ترغيب گرانه، اين گونه توصيف نموده است: قال نبى: إن أفضل الفرائض بعد المعرفة الصلوة و أوّل ما يحاسب العبد عليها فإن قبلت قبل ما سواها و إن رُدَّت ردّ ما سواها؛ اوّل فريضه اى كه بر بنده هست بعد از شناختن خداوند تعالى، نماز است و اوّل چيزى كه از او حساب مى كند، نماز است. اگر نمازش را قبول كنند، دگر طاعتش را قبول مى نمايند؛ ولى اگر نمازش را ردّ كنند، ديگر اطاعتش سودى به او نبخشد و اطاعتش را ردّ مى كنند.
در خبرى ديگر از رسول اكرم آمده كه: اول چيزى كه خداوند تعالى فريضه كرد بر خلقان، نماز است، و آخر چيزى كه از مكلّفان بردارد، نماز است، و اوّل چيزى كه به آن حساب كند، نماز باشد و گفت عليه السلام: «الصلوة قربان كل تقى؛ نماز تقرّب هر پرهيزگارى است».
و آن حضرت فرمودند: «بينَ العبد و بين الكفر ترك الصلوة؛ از ميان بنده و كفر آن است كه نماز رها كند»، و گفت (عليه الصلوة و السلام): «موضع الصلوة من الدين كموضع الرأس من الجسد؛ جاى نماز از دين، جاى سَر است از تن». [1]
ابوالفتوح در ادامه، به شكل نماز و تأثير آن بر نمازگزار مى پردازد و روايتى را از حضرت رسول اكرم مى آورد كه:
«چون بنده به نماز برخيزد و روى به نماز آرد، چون گويد: اللّه اكبر؛ از گناه به درآيد؛ آن گونه كه از مادر متولد شده باشد. و چون گويد: أعوذ باللّه من الشيطان الرّجيم، خداى تعالى به هر تار مويى كه بر تن او باشد، عبادت يك ساله براى او بنويسد. و چون فاتحة الكتاب بخواند، همچنان باشد كه حج و عمره كرده باشد. و چون به ركوع رود، چنان باشد كه همسنگ خود طلا به صدقه داده باشد. و چون گويد: سبحان ربّى العظيم و بحمده؛ همچنان باشد كه هر كتابى كه خداى تعالى از آسمان فرو

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۲۴۷.