آنان كه به فقرا و مساكين اكرام كردند در دنيا؟ به بهشت رويد، امروز بر شما خوفى نيست و حزنى. [1]

صدق

يكى از مباحث اخلاقى ابوالفتوح رازى، مقام صدق با خداوند است. رازى به مناسبت آيه: «إِنَّ اللّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ» داستان زيبا و شگفت آورى از صدق يكى از بندگان خدا مى آورد كه چون در قلبش از كرده خود پشيمان شد و در آن حين كه نزديك بود در مقابل پيامبر و صحابه او رسوا شود، با خداوند متعال از در صدق وارد شد و تغيير حال داد و قلبش منقلب گشت، اين انقلاب درون باعث شد كه در خارج هم اثر گذارد. داستان از اين قرار است:
«در خبر است كه چون آيت تحريم خمر آمد و تحريم خمر مؤكد شد، رسول صلى الله عليه و آلهزجر مى فرمود آن را كه خمر مى خورد و هر كجا مى يافتند، مى ريختند. يك روز رسول صلى الله عليه و آله در كويى از كويهاى مدينه مى رفت، برنايى از انصار از آن سو مى آمد، قرابه اى خمر بر سر گرفته. چون رسول را بديد، بترسيد و متغير شد و مفرّى طلب كرد تا بگريزد يا راه بگرداند؛ راه نبود. در دل نيّت با خداى تعالى راست كرد و گفت: بار خدايا! اگر اين يك بار ديگر پرده فرو گذارى، دگر سَرِ اين خطا نروم. آن گه ترسان و لرزان مى آمد تا به رسول رسيد. سلام كرد، رسول صلى الله عليه و آله گفت: اى فلان! چيست اين دارى؟ نيارست گفتن كه خمر است، گفت: پاره اى سركه است يا رسول اللّه . رسول صلى الله عليه و آلهگفت: مرا ده. او قرابه از سر بگرفت و با دلى خايف و دستى لرزان، پاره اى بر دست رسول ريخت. راوى خبر گويد كه: مرد متعجب فرو ماند و گفت: يا رسول اللّه ! به آن خداى كه تو را به حق به خلقان فرستاد كه من خمر در اين قرابه كردم. گفت: راست مى گويى و لكن چون مرا ديدى، در دل چه نيت كردى؟ گفت: توبه نصوح كردم و گفتم: بار خدايا! اگر اين يك بار ديگر مرا رسوا نكنى، با سَر مانند اين نروم. گفت:

[1] همان، ص ۳۱۴.