رازى در تفسير آيه ۲۰۳ از سوره بقره مقام توكل را ستوده است و آن را صفت اوليا و محبان حضرت حق دانسته است. وى واگذار نمودن امور به خداوند را كه منشأ هستى است، امرى دانسته كه ناشى از اعتماد محض به خالق است و كسى كه چنين مقامى را كسب نمايد، مستحق رسالت و زعامت است. وى در وصف مقام توكل حضرت زين العابدين عليه السلام در سنين كودكى اين روايت را نقل مى كند:
«عبداللّه مبارك گويد: سالى از سالها به حج خانه خدا مى شدم، در راه دچار راهزن شدم. از اين رو، بى چيز گشتم. بر توكّل ادامه راه دادم. در كنار بيابان، كودكى را ديدم كه مى آمد. گمان بردم كه هفت تا هشت ساله است. لباسى كوتاه دربر داشت، پارچه اى به سر پيچيده و نعلين در پاى كرده، چوبدستى از جنس خيزران به دست گرفته، با او نه زادى و نه راحله اى و نه رفيقى. گفتم: سبحان اللّه ! باديه اى بدين خونخوارى و كودكى بدين خردى! او را گفتم: يا صبىّ! از كجا مى آيى؟ گفت: من اللّه . گفتم: كجا مى روى؟ گفت: الى اللّه . گفتم: چه مى جويى؟ گفت: رضا اللّه ! زادت كجاست؟ راحله يت كجاست؟ گفت: «زادي تقواي و راحلتي رجلاي و مرادي مولاي؛ زاد من تقواى من است، راحله من پايهاى من است و مراد من خداى من است».
عجيب داشتم، گفتم: مرحبا به زهدت و مرحبا به توكّلت! بگو به من كه تو كه هستى؟ گفت: تو چه مى خواهى؟ اين حديث را رها كن از محنت روزگار ما چه مى خواهى؟ گفتم: در چه حالى هستى؟ گفت: ما مردمانى ستم ديده هستيم. گفتم: زيادتى كن در بيان. گفت: نحن قوم مقهورون. گفتم: روشن تر بگوى. گفت: ما گروهى راندگان، بازماندگان و درمانده گانيم. گفتم: بيشتر برايم بگو. گفت: ماييم بر حوض كوثر نگهبانان و از آن نگهبانى مى كنيم. وارد شوندگان بر آن و طلب كنندگان آب از آن سعادتمند و خوشبخت هستند. كسى جز به واسطه ما رستگار نشود و كسى كه دوستى و محبت ما زاد و توشه او شد، نااميد و مأيوس نشود. هر كس ما را شاد گرداند، از ما بدو شادى رسد و هر كس به ما بدى كند، اصل و نطفه او ناپاك است. هر كس