غصب نمايد حق ما را، وعدگاه او روز رستاخيز است.
اين بگفت و برفت؛ چنان كه من به گرد او نرسيدم. با خود گفتم كه اين كودك چه كسى است و او كيست؟ گفت: ديگر نديدم او را؛ تا اينكه در ميان ركن و مقام به او رسيدم كه او ايستاده و مردم به دور او جمع شده اند و از حرام و حلال و مسائل و احكام از او مى پرسند و او جواب مى داد. پرسيدم: اين كودك كيست؟ گفتند: مگر نمى شناسى او كيست؟ اين زين العابدين على بن الحسين عليه السلام است. من گفتم: سبحان اللّه ! آفرين به زهد و توكّلش! مرحبا به علم و كلامش! «اللّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَهُ» [1] «از اين خانواده چه عجب دارى! خادمان ايشان بزرگان و شرافتمندان هستند و بركت به نسل اندر نسل آنان برسد». [2]

اخلاص

«وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ» [3] . باارزش ترين و مفيدترين و نجات بخش ترين عمل مؤمن، عملى است كه با هيچ هدفى جز به دست آوردن خشنودى حق انجام نگيرد و مايه آن جز رضاى خدا چيزى نباشد و مدح و مذمت مردم در انجام يا تركش اثر نداشته باشد و از هر جهت خالص و بى غل و غش باشد و پاك از همه شوائب براى خدا انجام گيرد.
هنگامى كه انسان در زندگى اش در همه امور خدا را مورد نظر قرار دهد و هر كار پسنديده اى را بدون توجه به مردم و تنها براى طلب خشنودى او انجام دهد، خورشيد اخلاص از افق قلبش طلوع مى كند و اين اخلاص به هر كارى كه انجام مى دهد، ارزشى فوق العاده مى بخشد و آن را به نقطه قبولى حق مى رساند

[1] سوره انعام (۶): آيه ۱۲۴.

[2] روض الجنان، ج ۳، ص ۱۱۷.

[3] بقره (۲): آيه ۲۰۷.