عرفانى و سلوكى پيش از روض الجنان به نگارش درمى آيد.
شخصيت ابوالفتوح رازى از اين جريان فكرى بى نصيب نمانده است. و از اين رو، ابوالفتوح در كنار طرح مباحث اعتقادى كلامى و فقهى كه احتمالاً براى رعايت حال و نياز مخاطبان عامه و فارسى خوان بوده، گاهى به مشرب عرفا و صوفيه، كه آنان را اهل معانى و اهل اشارت مى خواند، نزديك مى شود و به گونه اى خاص و واعظانه بدان مى پردازد و مباحثى درباره اخلاق و توكل و ذكر و صبر و فقر و صدق را به مذاق آنان طرح مى نمايد و در اين راستا شيوه اى استادانه و معتدل با داورى سنجيده ايفاى نقش مى كند. و با آهنگ و نظمى خاص بدان مى پردازد.
البته اين افكار به مذاق بعضى خوش نمى آيد و در صدد مخالفت يا برهم زدن اين گونه مجالس برمى آيند كه ابوالفتوح رازى با حوصله اى وسيع و شرح صدرى عظيم اين گونه برخوردهاى غيرمنطقى را تحمل مى كند و راه و روش خود را ادامه مى دهد. او به بيان افكارش همت مى كند بى هيچ گونه جسارت به مخالفان و حتى بعد از پيروزى بر خصم به گونه اى از آنان با تعبير «يار» و «ياران» ياد مى كند.
وى در كتاب شرح شهاب، در ذيل حديث از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمود: «إنّ اللّه ليؤيد هذا الدين بالرجل الفاجر» گويد:
«من در روزگار جوانى مجلس وعظ داشتم در خان معروف به خان علاّن، و مردم را به من اقبال عظيم بود. گروهى از ياران من رشك بردند و نزد والى سعايت نمودند. والى مرا از مجلس گفتن باز داشت. همسايه اى داشتم از كارمندان حكومت و ايام عيد بود و به رسم عادت خود مى خواست به شراب بنشيند. چون حكايت منع مرا شنيد، كار خويش را رها كرد، به نزد والى رفته و از اينكه مردم بر من رشك كرده و بر من دروغ بسته اند، مطلع نمود و بر در سراى من آمد و مرا بيرون برد و بر منبر نشانيد و خود تا پايان مجلس بنشست». [1]

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۱۵.