اين حقير بر آنم به بررسى اجمالى موضوع اخلاق در تفسير ابوالفتوح رازى بر اساس اين گزينه بپردازم.
در آغاز به روال اصل كتاب به شرح حال و عصر ابوالفتوح اشاره مى شود.

زندگى ابوالفتوح

عالم وارسته، مفسر توانا، واعظ شهير شيعى، جمال الدين حسين بن محمد بن احمد خزاعى معروف به ابوالفتوح رازى نيشابورى در قرن ششم هجرى در شهر رى مى زيست. وى از نوادگان نافع بن بديل ورقاى خزاعى از صحابه معروف پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله است. نافع در سال سوّم هجرت به درجه رفيع شهادت نايل گرديد. از سلاله وى محبان و ارادتمندان به خاندان رسالت تربيت يافتند كه در كتب حديث و رجالى از آنان به نيكى ياد مى كنند.
ابوالفتوح رازى تفسيرى به نام روض الجنان به يادگار گذاشته كه به فضل خالق بى همتا، پس از هزار سال با حفظ ارزش از گزند روزگار مصون مانده تا انتقال دهنده آثار باارزش عرفانى و ادبى زبان شيرين فارسى در قالب كلام دلنشين وحى به جهانيان باشد. اين تفسير بزرگ از جهات مختلف، دربر دارنده نكات بسيار مهم تفسيرى، لغوى، فقهى، روايى، كلامى و اخلاقى تربيتى مى باشد كه پژوهندگان هر كدام، بخشى از جنبه هاى اين تفسير را بررسى كرده اند.

عصر ابوالفتوح رازى

اين گونه استنباط مى شود كه ابوالفتوح رازى در زمانى مى زيسته كه اوج و تبلور عرفان و تكيه بر وعظ و اشاره بوده و در گوشه و كنار بلاد اسلامى اين انديشه پايگاه خاصى داشته است و اين روش به گونه اى ريشه دوانده بوده كه در ادبيات و آثار آن زمان خود را نشان داده است. تفسير الكشف و البيان ثعلبى (م۴۲۷) و حقايق التفسير ابو عبدالرحمن سلمى (م ۴۱۲) و لطائف الاشارات قشيرى (م ۴۶۵) با همين گرايش