سوم كشف الاسرار و شبيه به كلام خواجه عبداللّه انصارى است.
۵. در نثر ابوالفتوح و البته در مباحث لغوى، فقهى و كلامى، عبارات شيوا، واژگان كهن، دستورمندى جملات و عوالم گسترده و فضاهاى شورانگيز شاعرانه، در مقايسه با برخى تفسيرهاى ديگر اندك ياب است؛ در حالى كه در قصه هاى مندرج در متن تفسير، اين ويژگيها به وضوح ديده مى شود. ابوالفتوح به تفاسير قصصى از جمله تفسير طبرى و ترجمه منسوب به آن توجه داشته و همين شيوه را به كار گرفته است.

نمونه هايى از شيوه هاى نثرى ابوالفتوح

براى آشنايى با نمونه هايى چند از آنچه كه با عنوان اسلوب و شيوه نثر ابوالفتوح از آن ياد كرديم و براى بررسى ويژگيهاى نثر شيخ، عناوين و شواهد زير سودمند است:
۱. تكرار فعل و حفظ زوايد در برخى جمله ها، كه ابوالفتوح به جاى اقتصار از اين شيوه تكرار استفاده مى كند:
«گفت من در مسجد واسط نشسته بودم و دوستى با من نشسته بود» [1] ، به جاى اين جمله: گفت: من و دوستى با هم در مسجد واسط نشسته بوديم.
۲. توارد و توالى معطوفات؛ به عنوان مثال:
«و مورد آيت، تذكير است به نعمت خداى تعالى و نهى كردن بندگان را از كفر بر وجه تعنيف و تهديد و وعيد كردن به ذكر مرگ و سؤال گور و بعث و نشور و مواقف حساب و آنچه در قيامت باشد». [2]
۳. كوتاهى جمله ها: گاهى ابوالفتوح بر خلاف روش پيشين جمله ها را به صورت كوتاه كوتاه و تقريباً شبيه به سجع مى آورد:
«بعضى گفتند سبب آن بود كه چون رسول عليه السلام قرآن خواندى، جماعت مشركان

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۷۰.

[2] همان، ص ۱۹۷.