بيامدندى و مجمع ساختندى و شعر خواندندى و سمر گفتندى و لغز گفتندى تا مردمان آواز رسول نشنوند». [1]
۴. توالى و توارد جمعها. ابوالفتوح در جمله هاى خود از جمعهاى شكسته (مكسّر) كه در قرآن آمده و در زبان فارسى رايج گشته، استفاده مى برد و پى در پى در جمله ها قرار مى دهد؛ به عنوان نمونه:
«برنگرند جمال و كمال بهشت بينند، حور و قصور و اشجار و انهار و ثمار و ولدان و غلمان و انواع نعمت و نسيم بهشت بر ايشان آيد». [2]
۵. تغيير جاى قيد پيش از مفعول به پس از آن.
«اگر از دنيا نماند اِلاّ يك روز، خداى (عزّوجلّ) آن روز دراز گرداند تا مردى از فرزندان من بيايد، نامش نام من و كنيتش كنيت من، زمين پر از عدل باز كند، (باز زمين پر از عدل كند) پس از آنكه پر از جور باشد». [3]
۶. كاربرد جملات كوتاه و ساده. به تبعيت از سوره هاى كوچك قرآن، جمله ها را كوتاه مى آورد.
«رسول صلى الله عليه و آله بنشيند و ياد گرفت و برخاست و به خانه باز آمد تب گرفته و مى گفت: زمّلونى دثّرونى؛ مرا باز پوشى». [4]
۷. تكرار حرف ربط و فعل اسنادى. در اين تكرارها كه نيز نثر ساده و زيبا عرضه مى دارد:
«اميرالمؤمنين عليه السلام روايت كند كه رسول عليه السلام گفت: من سيد ولد آدمم، و تو سيد عربى، و سلمان سيد پارس است، و صهيب سيد روميان، و بلال سيد حبشه است، و طور سيد كوههاست، و سدره سيد درختان است، و سيد ماهها ماه حرام است، و سيد

[1] روض الجنان، ج ۱، ص ۹۳ ـ ۹۴.

[2] همان، ص ۱۲۹.

[3] همان، ص ۱۰۴.

[4] همان، ص ۳۵.