در جاى ديگر كمتر مى توان يافت و مخصوصاً اثر لهجه رازى در آن به شدت ملاحظه مى شود. [1]
آذرتاش آذرنوش هم به اين ويژگى تفسير اشاره مى كند و مى نويسد. اين تفسير ارجمند از گنجينه هاى گرانقدر زبان فارسى به شمار مى آيد كه گويا از آغاز نگارش به سبب شهرتى كه پيدا كرده، در نسخه هاى متعدد تكثير شده است. [2]
همو در جاى ديگر مى نويسد:
«خوب است بى درنگ پس از اين نمونه ها به زيباييهاى نثر ابوالفتوح بپردازيم. عبارات شيوا، واژگان كهن، مراعات موازين دستورى و فضاهاى گشاده شاعرانه را البته كمتر در بحثهاى لغوى و فقهى و احياناً كلامى مى توان يافت؛ بلكه اين احوال را بايد در آن متونى جست و جو كرد كه بر سنتى دويست ساله تكيه دارند؛ يعنى سنت تفسيرهاى قصصى. ويژگى بزرگ ترين تفسيرهاى كهن فارسى، همانا گرايش به نقل داستانها و روايت قصه هاست؛ همچنان كه نويسندگان مقاله ابوالفتوح در ايرانيكا و دائرة المعارف بزرگ فارسى دريافته اند». [3]
به هر حال، بررسى اين بعد تفسير اهميت دو چندانى دارد و نوشته زير گزارش و تحليلى است از گفتار چهارم پايان نامه آقاى محمدمراد ايرانى با عنوان ظرايف و طرايف نثر متون تفسيرى (تفسير منسوب به طبرى، تفسير كشف الأسرار ميبدى و تفسير ابوالفتوح رازى). بنابراين بخشى كه در اين مقاله آمده و خلاصه بدان اختصاص يافته، مربوط به ويژگيهاى نثرى تفسيرى روض الجنان است كه در آن كتاب به شكل مقايسه اى انجام گرفته و در اينجا به صورت اختصاصى مورد توجه قرار مى گيرد و نكات اختصاصى اين تفسير توضيح داده مى شود.

[1] تاريخ ادبيات ايران، تهران، انتشارات فروردين، چاپ سيزدهم، ۱۳۷۲ش، ج ۲، ص ۹۶۴.

[2] تاريخ ترجمه از عربى به فارسى، تهران، انتشارات سروش، چاپ اول، ۱۳۷۵، ص ۱۹۶.

[3] همان، ص ۱۹۹.