" و دلها به گلوگاه رسيده بود و گمانهاى (نامناسبى) در باره خدا داشتيد" (احزاب- 10).

اكنون كه پيروزى فرا رسيده مى‌فهمند كه همه آن گمانها و بيتابيها غلط بوده، و بايد در مقام" استغفار" برآيند.

ثانيا: انسان هر قدر حمد و ثناى الهى كند باز حق شكر او را ادا نخواهد كرد، و لذا در پايان اين حمد و ثنا بايد از تقصير خويش" روى به درگاه خدا آورد" و استغفار كند.

ثالثا: معمولا بعد از پيروزيها وسوسه‌هاى شيطان شروع مى‌شود، و حالت" غرور" از يك سو، و تندروى و انتقام‌جويى از سوى ديگر، به وجود مى‌آيد، در اينجا بايد به ياد خدا بود، و پيوسته استغفار كرد تا هيچيك از اين حالات پيدا نشود، يا اگر پيدا شده بر طرف گردد.

رابعا: همانگونه كه در آغاز سوره گفتيم اعلام اين پيروزى تقريبا به معنى اعلام پايان ماموريت پيامبر ص و اتمام عمر آن حضرت و شتافتن به لقاى محبوب بود، و اين حالت مناسب" تسبيح" و" حمد" و" استغفار" است، و لذا در روايات وارد شده است كه بعد از نزول اين سوره پيغمبر اكرم ص اين جمله را بسيار تكرار مى‌فرمود:

سبحانك اللهم و بحمدك، اللهم اغفر لى انك انت التواب الرحيم:

" خداوندا! منزهى، و تو را حمد و ستايش مى‌كنم، خداوندا! مرا ببخش كه تو بسيار توبه‌پذير و مهربانى" [1]

[1]" مجمع البيان" جلد 10 صفحه 554.