" لازم و ملزوم" يكديگر آمده است، در آيه 97 سوره نحل مى‌خوانيم: مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى‌ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ‌ حياة طيبة:" هر فردى از مرد يا زن عمل صالحى انجام دهد در حالى كه ايمان دارد ما او را با حيات پاكيزه‌اى زنده مى‌كنيم" و در آيه 100 سوره مؤمنون مى‌خوانيم: تاسف بدكاران بعد از جدايى از اين عالم در اين است كه چرا عمل صالحى انجام نداده‌اند، و لذا با اصرار زياد تقاضاى بازگشت براى انجام عمل صالح مى‌كنند: رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّي أَعْمَلُ صالِحاً فِيما تَرَكْتُ‌.

و در آيه 51 سوره مؤمنون آمده است كه خداوند به رسولانش دستور مى‌دهد" از طيبات تناول كنيد و عمل صالح بجا آوريد"" يا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّيِّباتِ وَ اعْمَلُوا صالِحاً".

و از آنجا كه ايمان و اعمال صالح هرگز تداوم نمى‌يابد مگر اينكه حركتى در اجتماع براى دعوت به سوى حق و شناخت و معرفت آن از يك سو، و دعوت به استقامت و صبر در طريق انجام اين دعوت از سوى ديگر صورت پذيرد، به دنبال اين دو اصل، به دو اصل ديگر اشاره مى‌فرمايد كه در حقيقت ضامن اجراى دو اصل اساسى" ايمان" و" عمل صالح" است.

در اصل سوم به مساله" تواصى به حق" يعنى دعوت همگانى و عمومى به سوى حق اشاره مى‌كند، تا همگان حق را از باطل به خوبى بشناسند و هرگز آن را فراموش نكنند در مسير زندگى از آن منحرف نگردند.

" تواصوا" از ماده" تواصى" همانگونه كه راغب در مفردات آورده به معنى آن است كه بعضى بعض ديگر را سفارش كنند و" حق" به معنى" واقعيت" يا" مطابقت با واقعيت" است، در كتاب" وجوه قرآن" دوازده معنى و مورد استعمال براى اين كلمه در قرآن مجيد ذكر شده است، مانند خدا، قرآن اسلام، توحيد، عدل، صدق، آشكار بودن،