راه مردم شامل مى‌شود، تا نجات ميليونها ميليون انسان از گمراهى و ضلالت و نشر آئين حق و عدالت در تمام جهان.

و اگر در حديثى از امام صادق ع" اعمال صالح" به" مواسات و مساوات با برادران دينى" تفسير شده از قبيل بيان مصداق روشن است.

ممكن است گاهى اوقات اعمال صالح از بعضى از انسانهاى غير مؤمن سر زند ولى مسلما ريشه‌دار و پايدار و گسترده نيست، چرا كه از انگيزه‌هاى عميق الهى سرچشمه نمى‌گيرد، و از جامعيت برخوردار نيست.

قرآن در اينجا" صالحات" را مخصوصا به صورت" جمع" آورده، جمعى كه" با الف و لام" همراه است، و معنى عموم دارد. و بيانگر اين حقيقت است كه راه جلوگيرى از آن خسران طبيعى و قهرى بعد از ايمان، انجام همه اعمال صالح است، نه تنها قناعت به يك يا چند عمل صالح، و به راستى اگر ايمان عميقا در جان انسان جاى گيرد، چنين آثارى را از خود ظاهر مى‌سازد.

ايمان تنها يك انديشه و اعتقاد در زواياى روح و فاقد هر گونه تاثير نيست، ايمان تمام وجود انسان را به رنگ خود درمى‌آورد.

ايمان همانند چراغ پر نورى است كه درون اطاقى روشن شود نه تنها فضاى اطاق را نورانى مى‌كند، بلكه شعاع آن از تمام دريچه‌هاى اطاق به بيرون مى‌افتد، و هر كس از خارج بگذرد به خوبى مى‌فهمد آنجا چراغ پر نورى روشن است.

همين گونه وقتى چراغ ايمان در سراى در قلب انسان روشن شود نور آن از" زبان" و" چشم" و" گوش" و" دست و پاى انسان" منعكس مى‌شود، حركات هر كدام از آنها نشان مى‌دهد نورى در قلب است كه اشعه‌اش بيرون تافته.

به همين دليل در آيات قرآن غالبا" عمل صالح" همراه" ايمان" به عنوان‌