قيامت ظهور و بروز حقايق است، همانگونه كه در آيه 25 سوره نور آمده: «وَ يَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِينُ» (در آن روز مى‌دانند كه خداوند حق آشكار است) [1].

جالب اينكه در حديث مشروحى مى‌خوانيم مردى خدمت امام امير مؤمنان على عليه السلام آمد و عرض كرد من درباره قرآن مجيد به شك افتاده‌ام!

امام فرمود: چرا؟!

عرض كرد: در آيات بسيارى مى‌بينيم كه قرآن سخن از ملاقات پروردگار در قيامت مى‌گويد، و از سوى ديگرى مى‌فرمايد: لا تُدْرِكُهُ الْأَبْصارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصارَ: «چشم‌ها او را درك نمى‌كند، و او چشم‌ها را درك مى‌كند» اين آيات چگونه با هم سازگار است؟.

امام عليه السلام فرمود: اللِّقاءُ هُنا لَيْسَ بِالرُّؤْيَةِ، وَ الِّلقاءُ هُوَ الْبَعْثُ فَافْهَمْ جَميعَ ما فى كِتابِ اللَّه مِنْ لِقائِهِ فَانَّهُ يَعْنى‌ بِذلِكَ الْبَعْثَ:

«لقاء به معنى مشاهده با چشم نيست، بلكه لقاء همان رستاخيز و برانگيخته شدن مردگان است، پس معنى تمام آنچه در قرآن تعبير به لقاء اللَّه شده است درك كن كه همه به معنى بعث است» [2].

در حقيقت امير مؤمنان على عليه السلام مسأله لقاء اللَّه را به چيزى تفسير مى‌كند كه شهود پروردگار از لوازم آن است، آرى روز رستاخيز روز برطرف شدن حجاب‌ها و كنار رفتن پرده‌ها، و ظهور آيات حق، و تجلى خداوند بر قلوب است، و از اين تعبير امام عليه السلام هر كس به فراخور حال خود مطلب را در سطوح مختلف درك مى‌كند، و همان گونه كه گفتيم شهود باطنى اولياء اللَّه در قيامت با افراد عادى بسيار متفاوت و مختلف است. [3]

فخر رازى در تفسيرش در اينجا بيان جالبى دارد، او مى‌گويد: «انسان در اين دنيا به خاطر غرق شدن در امور مادى و تلاش براى معاش غالباً از خدا غافل مى‌شود،

[1]- تفسير الميزان جلد 15 صفحه 103 و جلد 10 ص 69.

[2]- توحيد صدوق صفحه 267 (با تلخيص).

[3]- تفسير پيام قرآن 5/ 44