ولى در قيامت كه همه اين شواغل فكرى برطرف مى‌گردد انسان با تمام وجودش متوجه پروردگار عالم مى‌شود و اين است معنى لقاء اللَّه» [1] [2]

اين حالت ممكن است بر اثر پاكى و تقوا و عبادت و تهذيب نفس در اين دنيا براى گروهى پيدا شود، چنان كه در نهج البلاغه مى‌خوانيم: يكى از دوستان دانشمند على عليه السلام به نام‌ «ذعلب يمانى» از امام عليه السلام پرسيد «هل رأيت ربك»: «آيا خداى خود را ديده‌اى»؟!

امام عليه السلام فرمود أ فأعبد ما لا ارى‌ آيا خدائى را كه نبينم پرستش كنم»؟!

و هنگامى كه او توضيح بيشتر خواست امام اضافه كرد: لا تدركه العيون بمشاهدة العيان و لكن تدركه القلوب بحقائق الايمان» «چشم‌هاى ظاهر هرگز او را مشاهده نكنند، بلكه قلبها به وسيله نور ايمان او را درك مى‌نمايند» [3].

ولى اين حالت شهود باطنى در قيامت براى همگان پيدا مى‌شود، چرا كه آثار عظمت و قدرت خدا در آنجا آنچنان آشكار است كه هر كوردلى هم ايمان قطعى پيدا مى‌كند. [4]

[1]- «تفسير كبير فخر رازى» ذيل آيه مورد بحث.

[2]- تفسير نمونه 17/ 359

[3]- نهج البلاغه كلام 179.

[4]- تفسير نمونه 1/ 217