يَوْمُ الْقِيامَةِ وَ نُصِبَ الصِّرَاطُ عَلَى جَهَنَّمَ لَمْ يَجُزْ عَلَيْهِ الا مَنْ كانَ مَعَهُ جَوازٌ فيه وَلايَةُ عَليِّ بْنِ ابي طالِبٍ عليه السلام!: «روز قيامت هنگامى كه صراط روى جهنم قرار داده شود تنها كسانى از آن عبور مى‌كنند كه اجازه‌اى داشته باشند و در آن اجازه ولايت علي بن أبي طالب عليه السلام بوده باشد» [1].

نظير همين معنى به تعبير ديگر درباره بانوى اسلام فاطمه زهرا (سلام اللَّه عليها) آمده است.

بديهى است ولايت على عليه السلام و فاطمه عليه السلام از ولايت پيغمبر صلى الله عليه و آله و علاقه به قرآن و اسلام و ساير پيشوايان معصوم جدا نيست، در واقع تا ارتباطى از نظر ايمان و اخلاق و عمل، با اين پيشوايان بزرگ برقرار نباشد عبور از صراط ممكن نيست، و در اين زمينه روايات متعددى وارد شده است، (علاقه‌مندان براى آگاهى بيشتر مى‌توانند به بحار الأنوار جلد 8 فصل صراط، مخصوصاً روايات 12، 13، 14، 15، 16، 17 مراجعه كنند).

آخرين سخن در اينجا درباره بعد تربيتى ايمان به چنين صراطى است، گذرگاه مخوف، لغزنده، خطرناك، باريكتر از مو، تيزتر از شمشير، گذرگاهى كه مواقف و ايستگاههاى متعددى دارد، و در هر موقف از چيزى سؤال مى‌كنند، در يك جا از نماز، جاى ديگرى از امانت وصله رحم، جائى از عدالت، و مانند آن، گذرگاهى كه اجازه عبور از آن بدون ولايت پيامبر صلى الله عليه و آله و امير مؤمنان على عليه السلام و تخلّق به اخلاق آنها امكان‌پذير نيست، و بالاخره گذرگاهى كه هركس به مقدار نور ايمان و عمل صالحش توانائى عبور از آن را دارد، و اگر كسى نتواند به سلامت از آن بگذرد سقوطش در دوزخ حتمى است، و هرگز به كانون نعمتهاى معنوى و مادى پروردگار، يعنى بهشت راه نخواهد يافت.

توجّه به اين معانى، و ايمان به آن بدون شك بازتاب گسترده‌اى در اعمال انسان و تربيت او خواهد داشت، و او را به دقت هرچه بيشتر در انتخاب راههاى زندگى، و جداسازى دقيق حق از باطل، و تخلق به اخلاق اولياء اللَّه وادار مى‌سازد. [2]

[1]- بحار الانوار جلد 8 صفحه 68 حديث 11.

[2]- تفسير پيام قرآن 6/ 191