100- فلسفه شفاعت چيست؟ و آيا شفاعت تشويق به گناه نمى‌باشد؟

شفاعت نه تشويق به گناه است و نه چراغ سبز براى معاصى، نه عامل عقب افتادگى و نه چيزى شبيه پارتى‌بازى در جامعه‌هاى دنياى امروز، بلكه يك مسأله مهم تربيتى است كه از جهات گوناگون آثار مثبت و سازنده دارد، از جمله:

الف: ايجاد اميد و مبارزه با روح يأس- بسيار مى‌شود كه غلبه هواى نفس سبب ارتكاب گناهان مهمى مى‌شود و به دنبال آن روح يأس بر كسانى كه مرتكب آن گناهان شده‌اند غلبه مى‌كند، و اين يأس آنها را به آلودگى بيشتر، و غوطه‌ور شدن در گناهان سوق مى‌دهد، زيرا آنها فكر مى‌كنند آب از سرشان گذشته، بنابراين چه يك قامت چه صد قامت!.

ولى اميد به شفاعت اولياء اللَّه به آنها نويد مى‌دهد كه اگر همين جا متوقف شوند، و خود را اصلاح كنند، ممكن است گذشته آنها از طريق شفاعت نيكان و پاكان جبران گردد، بنابراين اميد شفاعت به متوقف شدن گناه و بازگشت به سوى صلاح و تقوى كمك مى‌كند.

ب: ايجاد رابطه‌اى معنوى با اولياء اللَّه- با توجه به آنچه در تفسير مفهوم شفاعت در بالا گفته شد گرفتن اين نتيجه آسان است كه شفاعت منوط به وجود نوعى رابطه در ميان «شفيع» و «شفاعت شونده» است، رابطه‌اى معنوى از نظر ايمان، و بعضى از صفات فاضله- و انجام حسنات.

مسلماً كسى كه اميد به شفاعت دارد سعى مى‌كند به نوعى اين رابطه را برقرار سازد، و كارى كه موجب رضاى آنها است انجام دهد، پلهاى پشت سر را خراب نكند، پيوندهاى محبت و دوستى را تا به آخر نگسلد.