51- آيا عصمت انبياء جنبه جبرى دارد؟

بسيارى از افراد هنگامى كه بحث عصمت انبياء را مطالعه مى‌كنند، فوراً از خود سؤال مى‌نمايند كه مقام عصمت يك موهبت الهى است كه الزاماً به پيامبران و امامان داده شده، و هركس مشمول اين «موهبت» گردد در برابر گناه و خطا بيمه شده است، بنابراين معصوم بودن آنها فضيلت و افتخارى محسوب نخواهد شد، هر كس مشمول چنين موهبتى گردد از تمام گناهان و خطاها فاصله خواهد گرفت، و اين يك الزام الهى است.

بنابراين با وجود مقام عصمت، انجام گناه و خطا محال است، و واضح است كه ترك محال فضيلتى محسوب نمى‌شود، مثلا اگر ما به انسانهائى كه درصد سال بعد مى‌آيند يا درصد سال قبل مى‌زيسته‌اند ظلم و ستم نمى‌كنيم افتخارى براى ما نيست، چون انجام چنين امرى براى ما محال است!

گرچه اين اشكال متوجه اصل مسأله عصمت انبياء نيست، بلكه فضيلت بودن آن را زير سؤال مى‌برد، با اين حال توجه به چند نكته مى‌تواند جواب اين سؤال را روشن سازد.

1- كسانى كه اين اشكال را مطرح مى‌كنند توجه به ريشه‌هاى عصمت انبياء ندارند، آنها چنين مى‌پندارند كه مقام عصمت مثلًا مانند مصونيت در برابر بعضى از بيماريها است كه از طريق تزريق بعضى از واكسنها انجام مى‌شود، و هركس چنان تزريقى در مورد او انجام شود مبتلا به آن بيمارى نمى‌گردد چه بخواهد و چه نخواهد.