يكى از گناهانى كه منشأ آن تكبّر است «بد زبانى» مى‌باشد. قلدران خشن و متكبّر بسيار بد زبان هستند، و همه را بردگان خود تصوّر مى‌كنند. لهذا با الفاظ زشت توأم با بى ادبى با آنها سخن مى‌گويند.

متكبّران مرتكب گناه رياكارى هم مى‌شوند. آنها براى نشان دادن برترى خويش بر ديگران آلوده به ريا مى‌گردند، و اعمال نيك خويش را به رخ ديگران مى‌كشند.

متكبّران حسودند، راضى نمى‌شوند كه ديگران هم از امكاناتى همچون امكانات آنها برخوردار شوند.

تكبّر منشأ عيب جوئى، غيبت و ديگر گناهان نيز مى‌گردد.

خلاصه اين كه تكبّر و نخوت، سرچشمه بسيارى از گناهان است؛ امّا تواضع، منشأ بسيارى از حسنات و خوبيهاست. شخص متواضع هرگز بد زبان نيست، و هيچگاه اعمال نيكش را آلوده به ريا نمى‌كند، و در صدد عيب جويى و غيبت ديگران بر نمى‌آيد.

راههاى درمان بيمارى تكبّر

سه راه عملى براى درمان اين درد خانمانساز وجود دارد:

1- توجّه به كوچكى انسان در برابر جهان هستى: نخست اين كه متكبّر درباره كوچكى و حقارت خويش و عظمت و بزرگى عالم تفكّر نمايد، با خود بينديشد كه در كجاى عالم قرار گرفته، و چه نقشى دارد! حضرت على عليه السلام درباره ضعف و ناتوانى انسان مى‌فرمايد:

مِسْكِينُ ابْنُ آدَمَ! مَكْتُومُ الْأَجَلِ، مَكْنُونُ الْعِلَلِ، مَحْفُوظُ الْعَمَلِ. تُؤْلِمُهُ الْبَقَّةُ، وَ تَقْتُلُهُ الشَّرْقَةُ، وَ تُنْتِنُهُ الْعَرْقَةُ [1]

[1]. نهج البلاغه، كلمات قصار، شماره 419.