تواضع در مشى، در آيات ديگر

تواضع در راه رفتن، در دو آيه ديگر از قرآن مجيد نيز آمده است، توجّه كنيد:

1- خداوند مهربان در آيه شريفه 18 سوره مباركه لقمان، سفارش لقمان به پسرش را چنين نقل مى‌كند:

وَ لَاتَمْشِ فِى الْأَرْضِ مَرَحاً

(پسرم!) مغرورانه بر زمين راه مرو!

در اين آيه شريفه از راه رفتن روى زمين به صورت «مرح» نهى شده است. «مرح» در لغت به معنى شدّت خوشحالى است؛ به طورى كه آدم حالت مستى پيدا كند؛ بنابراين، منظور از «انسان مرح» در آيه شريفه، انسان خوشحالى است كه مست و مغرور است.

لقمان به فرزندش سفارش مى‌كند كه همانند انسانهاى خوشحالِ مستِ مغرور بر زمين راه نرود.

2- آيه ديگر كه موضوع مورد بحث را مطرح كرده، آيه شريفه 37 سوره مباركه اسراء است. خداوند متعال در اين آيه، پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله را مخاطب قرار داده و مى‌فرمايد:

وَ لَاتَمْشِ فِى الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَنْ تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُوْلًا

(اى پيامبر ما!) روى زمين با تكبّر راه مرو؛ تو نمى‌توانى زمين را بشكافى، و طولِ قامتت هرگز به كوهها نمى‌رسد!

اين آيه شريفه اشاره به مطلبى دارد كه در احاديث نيز منعكس شده، و در بحث‌هاى آينده مطرح خواهد شد. و آن اين كه متكبّران ضعف و ناتوانى خود را فراموش كرده و حقارت خويش را در برابر دستگاه آفرينش از ياد برده‌اند، و لهذا دچار تكبّر شده‌اند. خداوند متعال در آيه مذكور همين مطلب را به ياد متكبّران‌