كلمه «امام» هم به صورت جمع (ائمّه) ذكر مى‌شد، در حالى كه در آيه شريفه اين تناسب رعايت نشده، بلكه اوّلى به صورت جمع و دومى به شكل مفرد آمده است، علّتش چيست؟

پاسخ: در كتب مفسرّان عاليقدر به اين سؤال بر خورد نكرديم. ولى شايد منظور اين باشد كه همه عبادالرّحمن يك مطلب را مى‌گويند و به سمت هدف واحدى حركت مى‌كنند به گونه‌اى كه گويا همه آنها يك روح در تن‌هاى مختلف هستند.

آنها گويا مى‌گويند: اگر امام متّقين شديم همه يك كلام و يك صدا، همچون امام واحد به رهبرى خلق مى‌پردازيم و متّقين را به سر منزل مقصود رهنمون مى‌شويم.

بنابراين، ممكن است پيشوايان حقّ و حقيقت متعدّد باشند و در پست‌هاى مختلف قرار گيرند، امّا همه آنها به دنبال يك برنامه و هدف هستند.

د- آيا آرزوى امام المتّقين شدن، بلند پروازى نيست؟

آيا چنين تقاضايى بلند پروازى و خود بزرگ بينى نيست؟

آيا اين دعا و آرزو، نوعى رياست‌طلبى- كه در اسلام مذموم است- شمرده نمى‌شود؟

آيا چنين تقاضايى مشروع است؟

آيا اين درخواست با مقام تقوا و تواضع مى‌سازد؟

اين اشكال در داستان حضرت يوسف عليه السلام نيز به ذهن مى‌آيد، آنجا كه حضرت درخواست مى‌كند:

«قَالَ اجْعَلنِى عَلَى‌ خَزَآئِنِ الْأَرْضِ‌ [1]؛ مرا سرپرست خزائن سرزمين (مصر) قرار ده!»

سپس در مقام استدلال بر شايستگى‌اش براى احراز اين مقام مهم مى‌گويد:

«إِنِّى حَفِيظٌ عَلِيمٌ؛ (چرا كه) من نگهدارنده و آگاهم»

[1]. سوره يوسف، آيه 55.