پناه بردن به غير خدا، همانند تكيه زدن بر سست‌ترين خانه‌ها، يعنى خانه عنكبوت است. آرى، همه ثروتها و لشكرها و مقامات و قدرتها و كاخها و سلاحها و مانند آن، در برابر قدرت بى انتهاى پروردگار همانند تار عنكبوت سست و غيرقابل اعتماد است. و بديهى است كه عقل سليم به هيچ انسان عاقلى اجازه نمى‌دهد كه به تار عنكبوت دل بندد، و بر آن تكيه زند.

انسانهاى موحّد بر هيچ قدرتى جز قدرت خداوند تكيه نمى‌كنند، و از غير خدا هيچ درخواستى نمى‌نمايند.

هنگامى كه حضرت ابراهيم عليه السلام را در دهانه منجنيق نهادند تا به سوى درياى آتش پرتاب كنند، فرشتگان به خدمتش رسيدند و پرسيدند: «أَلَكَ حَاجَةٌ [1]؛ آيا تقاضايى‌ دارى؟» فرمود: از شما نه! اگر حاجتى داشته باشم، از خداى خويش مى‌طلبم! آن حضرت حتّى بر فرشتگان خدا هم تكيه نكرد.

4- توحيد حاكميّت:

يعنى حاكم فقط خداست. آنها كه معتقدند حاكم، خدا و خلق هر دو هستند، آلوده به شرك مى‌باشند. موّحد معتقد است كه حاكميّت تنها و تنها از آنِ خداوند است. و او به پيامبرانش واگذار كرده، و پيامبر براى پس از حياتش ائمّه معصومين عليهما السلام را يكى پس از ديگرى معيّن نموده است. و پس از ائمّه و در عصر غيبت، ولىّ فقيه و مجتهد عادل به نيابت از امام زمان (عجل‌اللّه تعالى فرجه) عهده‌دار حكومت مى‌گردد. البتّه مشاركت مردمى، بعنوان بازوى حكومت لازم است. ولهذا شركت مردم در انتخابات مختلف، ضرورى و سرنوشت ساز است؛ ولى رأى آنها را ولىّ فقيه تنفيذ مى‌كند و مشروعيّت مى‌بخشد. بنابراين، تفكّرات ديگر در مورد حاكميّت (به غير از آنچه كه ذكر شد) همگى سر از شرك در مى‌آورد. و متأسّفانه در عصر و زمان ما، برخى سخنان و تعبيرات، از شرك خفى گذشته، و شرك آشكار است!

[1]. بحارالانوار، جلد 12، صفحه 24.