يكى از سياستمداران گفت: «هر چه مردم خواستند، و به آن رأى دادند، بايد همان شود. اگر دين را خواستند همان، و اگر به دين رأى نداند همان!» آيا اين سخن شرك نيست؟ ما بايد تابع خدا باشيم، و به رأى مردم تا آنجا احترام بگذاريم كه در راستاى رضايت خداو در چهار چوبه مسائل شرع باشد؛ نه اين كه رأى مردم محور باشد!

5- توحيد مالكيّت:

انسان مؤمن، خداوند متعال را مالك همه چيز مى‌داند. به تعبير ديگر، ما انسانها نمايندگان خدا هستيم، و بايد در مورد اموال و دارائى‌هايمان طبق خواسته مالك اصلى عمل كنيم. و آنها را در مسير رضايتش هزينه نماييم. نه اين كه همانند قارون در پاسخ به حضرت موسى (كه از او مى‌خواهد بخشى از اموالش را در راه خدا انفاق كند) بگوييم: اين اموال ملك شخصى من است، و با علم و دانش و كياست و زرنگى و زحمت به دست آورده‌ام. دوست ندارم آن را به فقرا و مستمندان بدهم!

خداوند براى ادب كردن قارون، و عبرت قرار دادن زندگى او، به زمين دستور داد تا وى و تمام سرمايه‌اش را ببلعد. زمين دهان باز كرد و در ميان بهت و حيرت و ناباورى همه مردم، قارون و قصر و تمام دارائى‌اش را بلعيد!

6- توحيد در قانونگذارى:

ما معتقديم كه قانونگذار فقط و فقط خداست. و قوانين بشرى نيز بايد در چهار چوبه قوانين الهى باشد؛ زيرا خداوند متعال و خالق و آفريننده انسان و جهان هستى، عادلانه‌ترين قوانين را وضع نموده است. و فلسفه وجودى شوراى نگهبان در سيستم قانونگذارى جمهورى اسلامى ايران، تطبيق قوانين بشرى بر احكام الهى است؛ بنابراين، قوانين بشرى كه خارج از چهارچوبه قوانين الهى است، و بر محور هوى‌ و هوس دور مى‌زند، شرك در قانونگذارى محسوب مى‌شود. چيزى كه متأسّفانه در جهان امروز كم نيست.