توجّه به چند نكته در اين آيه شريفه لازم است:

الف- توبه و بازگشت به سوى خداوند تا زمانى كه نفس انسان در رفت و آمد است، و چشم از اين جهان نبسته قبول مى‌شود؛ حتّى براى كسانى كه مرتكب گناهان بزرگ و خطرناكى شده‌اند راه جبران باز است، و لطف خداوند- اگر خود آنها بخواهند- شامل حالشان مى‌شود. و خوشا به حال افرادى كه يا آلوده به گناه و معصيت نمى‌شوند، و يا اگر آلوده مى‌گردند، موفّق به توبه و بازگشت مى‌شوند و گذشته سياه خود را جبران مى‌نمايند.

ب- مطلب دوم اين كه گناه باعث مى‌شود كه درجاتى از ايمان انسان از بين برود.

بدين جهت خداوند متعال صِرف توبه را كافى نمى‌داند؛ بلكه علاوه بر توبه جبران درجات از دست رفته ايمان را نيز لازم مى‌داند. به تعبير ديگر، شخص مؤمن هر چند با انجام گناه يا گناهانى كافر و نجس نمى‌شود، و احكام اسلام همچنان بر او جارى مى‌گردد، امّا مرحله يامراحلى از ايمانش را بر باد مى‌دهد، كه پس از توبه بايد آن را جبران نمايد.

ج- نكته سوم اين كه، علاوه بر توبه و ايمان، جبران خطاهاى گذشته نيز لازم مى‌باشد. به تعبير ديگر، توبه با يك استغفار و طلب عفو و بخشش زبانى حاصل نمى‌شود؛ بلكه علاوه بر آن، بايد اثر و نشانه‌اش در اعمال و كردار تائب نيز آشكار گردد. بدين جهت، بر شخص تائب لازم است با اعمال صالح و شايسته، اشتباهات و خطاهاى گذشته را جبران نمايد و به همان اندازه كار خير و شايسته انجام دهد.

ه- جالب اين كه خداوند متعال نه تنها توبه توبه كارانى كه توبه مى‌كنند و ايمان مى‌آورند و با اعمال صالح، گذشته را جبران مى‌نمايند، مى‌پذيرد و عذاب و مجازات را از آنها بر طرف مى‌كند و آنها را از خوارى و ذلّتِ آلودگى به گناه نجات مى‌دهد، بلكه لطف ويژه و عنايت خاصّ خويش را نيز شامل آنها مى‌كند و پرونده اعمال زشت آنها را تبديل به اعمال نيك و خوب مى‌كند؛ چرا كه اين كار مقتضى غفران و رحمت پروردگار است!