وَ مَنْ تَابَ وَ عَمِلَ صَالِحاً فَإِنَّهُ يَتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتَاباً

و كسى كه توبه كند و عمل صالح انجام دهد، به سوى خدا بازگشت مى‌كند (و پاداش خود را از او مى‌گيرد).

شخص گناهكار، با ارتكاب گناه، در حقيقت به خداوند پشت مى‌كند و از او دور مى‌شود. و هنگامى كه توبه مى‌كند به خداوند رو مى‌كند و به سوى حضرتش باز مى‌گردد. به همين جهت «توبه» را «توبه» ناميده‌اند. همانگونه كه خداوند نيز توبه مى‌كند! زيرا هنگامى كه بنده گنهكار آلوده گناه مى‌شود، خداوند از او روى بر مى‌تابد، و برخى از توفيقات و نعمتهايش را از او سلب مى‌كند. و هنگامى كه گناهكار پشيمان مى‌شود و توبه مى‌كند، خداوند نيز به او روى مى‌آورد، و آنچه از او گرفته بود، به وى باز مى‌گرداند. پس هم بنده توبه مى‌كند و هم خداوند. بنده توبه از خطا و گناه و بازگشت به سوى خدا، و خداوند توبه از قطع نعمت و رحمت و بازگشت به لطف و عنايت!

شرك و توحيد

مباحث مهمّى پيرامون شرك و توحيد مطرح است، كه اينجا جاى طرح تمام آن مباحث نيست. ولى به سه محور مهمّ آن، به صورت مختصر و گذرا، اشاره مى‌كنيم:

الف- سرچشمه شرك‌

سؤال: سرچشمه شرك چيست؟

با توجّه به اين كه انبياء و اولياء مردم را به سوى توحيد و يكتاپرستى دعوت مى‌كردند، و سخن اوّل تمام پيامبران كمله توحيد بوده، شرك از كجا پيدا شد؟

طبق برخى از روايات، پيامبر اسلام ده سال اوّل رسالت خويش را فقط به نشر توحيد و دعوت مردم به يكتاپرستى اختصاص داد، و شعار اصلى او «قُولُوا لَاإِلهَ إِلَّا