اين نكته نشانگر اهمّيّت فوق‌العاده آبروى مؤمن از ديدگاه اسلام است. اسلام هرگز اجازه نمى‌دهد كه به خاطر يك كمك و احسان، آبروى مسلمانى لكّه دار شود، و قلبش جريحه دار گردد؛ قرآن مجيد در آيه 263 سوره بقره مى‌فرمايد:

قَوْلٌ مَعْروُفٌ وَ مَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَا أَذًى وَ اللَّهُ غَنِىُّ حَلِيمٌ‌

گفتار پسنديده (در برابر نيازمندان) و عفو (و گذشت از خشونتهاى آنها)، از بخششى كه آزار به دنبال داشته باشد بهتر است. و خداوند بى نياز و بردبار است.

طبق اين آيه شريفه، جواب منفى دادن به فقير، هرگاه همراه با ادب و احترام باشد، بهتر از پاسخ مثبتى شمرده شده كه همراه با آزار و اذيّت نيازمند است.

و چه زيباست انفاقهايى كه همراه با ادب و احترام است؛ و چه زيباتر انفاقى كه مُنفِق از اين كه توان كمك بيشترى نداشته، از نيازمند عذرخواهى مى‌كند! و اين حالت روحانى عالى در سيره ائمّه معصومين عليهم السلام به چشم مى‌خورد؛ به اين داستان توجّه كنيد:

شخص نيازمندى درِ خانه امام حسن مجتبى عليه السلام را كوبيد، و خطاب به حضرتش عرض كرد:

اى فرزند رسول خدا! هيچ چيزى برايم باقى نمانده كه آن را به درهمى بفروشم. چهره و وضع ظاهرى‌ام سخنانم را تصديق مى‌كند و شهادت بر صدق كلامم مى‌دهد. البتّه اندكى آبرو دارم، كه آن را حفظ نموده‌ام (تا مشترى مناسبى بيابم) و اكنون كه تو مشترى مناسبى هستى، آن را به تو عرضه كرده‌ام!

امام حسن عليه السلام صندوقدار خويش را طلبيد و پرسيد: چه مقدار پول نزد توست؟

عرض كرد: دوازده هزار درهم؛ فرمود: آن را به اين مرد فقير بده! سپس آن مرد را طلبيد، و عذرخواهى نمود و فرمود: ما حقّ تو را ادا نكرديم! ولى آنچه داشتيم داديم؛