نخست اين كه انفاق بلا فاصله پس از ايمان مطرح گرديده، كه اين نشانگر اهمّيّت انفاق است.

ديگر اين كه، مى‌فرمايد «از آنچه شما را جانشين خود در آن قرار داديم انفاق كنيد» يعنى آنچه در اختيار داريد، مال خودتان نيست. بلكه مالك حقيقى آن خداوند مى‌باشد، و آن را چند روزى در اختيار شما نهاده است. و به شما اجازه داده از امانتى كه در اختيار داريد، هم خودتان استفاده كنيد و هم به ديگران كمك كنيد.

آرى، در حقيقت مالك اصلى خداست، و ما امانتدار او هستيم. و پس از چندى با فرا رسيدن مرگ همه آنها را مى‌گذاريم و فقط با چند قطعه كفن از اين دنيا مى‌رويم.

عجيب اين كه بعضى از انسانها حتّى اين را هم همراه خود نمى‌برند! شخص بسيار ثروتمندى بود كه اتومبيلش در جاده هراز از جاده منحرف شد، و به قعر درّه سقوط كرد، و متلاشى گرديد! اين شخص حتّى يك كفن هم با خود نبرد. و تلاش فراوان فرزندان براى يافتن جسد پدر بى نتيجه ماند. اشتباه نشود، آنها جنازه را براى تجهيز و تكفين و انجام مراسم شرعى نمى‌خواستند! بلكه هدفشان اين بود كه مردن پدر را در مراكز قانونى ثابت كنند، تا بتوانند اموال او را در بين خود تقسيم نمايند!

بدون شك آنچه در راه خدا انفاق شود ماندگار است؛ همانگونه كه در آيه 96 سوره نحل مى‌خوانيم:

مَا عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَ مَا عِنْدَاللَّهِ بَاقٍ‌

آنچه نزد شماست فانى مى‌شود؛ امّا آنچه نزد خداست باقى است.

2- آيات دوم تا چهارم سوره انفال جايگاه رفيع انفاق را چنين به تصوير مى‌كشد:

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ ا لَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ إِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَاناً وَ عَلَى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ* ا لَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ* أُوْلَئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقّاً لَهُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ‌