موجودات جهان هستى بهره مى‌گيرند، بدون اين كه نيازى به ما داشته باشد (يعنى يك طرفه انفاق مى‌كند) و هر روز بر اثر اين انفاق از وزنش كاسته مى‌گردد.

كره مسكونى ما انسانها نيز در حال انفاق است، و معادن و ذخائر خويش را از طريق گياهان و درختان به ساكنان خود، يعنى انسانها و حيوانات و حشرات و پرندگان و مانند آن، مى‌رساند.

حيوانات نيز به ما انسانها انفاق مى‌كنند. زنبور عسل، عسل شيرين خود را انفاق مى‌كند. حيوانات شير ده، شير لذيذ و خوشمزه خويش را انفاق مى‌كنند. و حيوانات گوشتى تمام هستى خود را به انسان اهدا مى‌نمايند. و خلاصه، تمام موجوداتِ هستى به قانون انفاق پايبند هستند و مطابق آن عمل مى‌كنند.

آيا انسانها مى‌توانند وصله ناهمرنگ مجموعه نظام هستى باشند، و از انفاق خوددارى كنند، و راه بخل و انحصارطلبى را پيشه خود سازند؟

قطعاً پاسخ اين سؤال منفى است. انسانها نيز بايد همانند ساير موجودات، ديگران را در امكانات خود سهيم كنند؛ و از مال و ثروت و مقام و علم و دانش و آبرو و حيثيّت و هر آنچه در اختيار دارند، بهره‌اى به نيازمندان برسانند، و با قانون عمومى و فراگير انفاق هماهنگ باشند؛ در آيات قرآن دستورات اكيد و فراوانى بر كمك و دستگيرى از نيازمندان ديده مى‌شود، كه به برخى از آنها اشاره مى‌كنيم:

1- خداوند متعال در آيه هفتم سوره حديد تعبير ظريفى از انفاق كرده است. توجّه كنيد:

آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفِينَ فِيهِ فَالَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ أَنْفَقُوا لَهُمْ أَجْرٌ كَبِيرٌ

به خدا و رسولش ايمان بياوريد، و از آنچه شمارا جانشين و نماينده (خود) در آن قرار داده انفاق كنيد؛ (زيرا) كسانى كه از شما ايمان بياورند و انفاق كنند، اجر بزرگى دارند.»

دو نكته در آيه شريفه فوق در خور دقّت و تأمّل است: