پيام‌هاى آيه‌

1- ايمان شرط صحّت اعمال:

پشتوانه اعمال نيك وشايسته، ايمان است؛ اگر ايمان نباشد عمل فاقد ارزش‌است.

فقها يكى از شرايط قبولى عبادات، بلكه يكى از شرايط صحّت آن را ايمان ذكر نموده‌اند؛ يعنى اعمالى از قبيل حج، نماز، روزه، انفاق، كمك به ديگران، دست‌گيرى از مستمندان و مانند آنها، بدون ايمان به خدا و رسولش هيچ ارزشى ندارد.

درباره‌ «ولايت» نيز چنين بحثى مطرح شده است. برخى آن را فقط شرط قبولى طاعات و عبادات شمرده‌اند. بدين جهت، اعمال عبادى منكران ولايت از نظر فقه شيعه صحيح محسوب مى‌گردد (يعنى تكليف از عهده آنها ساقط است)، اگرچه مقبول درگاه الهى نيست و اجر و پاداشى به او تعلّق نمى‌گيرد؛ ولى عدّه‌اى توسعه نظر داده، آن را همچون ايمان، شرط صحّت تكاليف دانسته‌اند.

در اين باره روايات زيادى در كتاب‌هاى روايى شيعه به چشم مى‌خورد كه به يك نمونه از آن بسنده مى‌شود.

امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد: «لَوْ انَّ رَجُلًا قامَ لَيْلُهُ وَ صامَ نَهارُهُ وَ تَصَدَّقَ بِجَميعِ مالِهِ وَ حَجَّ جَميعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ يَعْرِفْ وِلايَةَ وَلِىِّ اللَّهِ فَيُواليهِ وَ يَكُونَ جَميعُ اعْمالِهِ بِدِلالَتِهِ الَيْهِ ما كانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ حَقٌّ فى ثَوابِهِ ابَداً؛ اگر مسلمانى تمام شب‌ها شب‌زنده‌دارى كند و تمام روزها (غير از عيد فطر و قربان كه روزه آن حرام است) روزه‌دارى نمايد و تنها به پرداخت وجوه شرعيّه واجب اكتفا نكند، بلكه تمام اموال و سرمايه‌اش را در راه خدا صدقه بدهد و در تمام طول عمرش هر ساله به حج برود، ولى اهل ولايت نباشد و «ولىُّ الله» را نشناسد تا ولايتش را به گردن نهد و اعمالش را طبق دستور او انجام دهد، چنين مسلمانى هرگز انتظار ثواب و پاداش الهى را نداشته باشد. [1]

[1]- وسايل الشيعه، جلد اوّل، صفحه 91.