شيعه نيز جز اين نمى‌گويد. او معتقد است كه بزرگان و اولياى دين، مى‌توانند به اذن و دستور خداوند كارهايى را كه ديگران از انجام آن عاجزند، انجام دهند و يا شفيع و واسطه بين بندگان و خدا بشوند تا حضرت حق مشكلات بندگان را حل كند؛ بنابراين دعا و توسّل شيعه، نه شرك است و نه كفر.

با توضيحاتى كه گفته شد، اگر كسى عقيده شيعه را در دعا و توسّل شرك بداند، بايد- نعوذ بالله- حضرت مسيح را نيز مشرك بپندارد!

ضمناً، از اين بحث برمى‌آيد كه معجزات پيامبران نيز به اين شكل نبوده است كه فقط آنها دعا كنند و خداوند انجام دهد، بلكه امكان داشته است پيامبران با اذن خداوند، خود، آن معجزه را انجام دهند؛ يعنى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به عنوان مثال با اذن خداوند شقّ القمر را خود انجام دهد. [1] و اين هيچ استبعادى ندارد.

2- أشكال مختلف بت‌پرستى.

بت‌پرستى در تاريخ بشريّت، تاريخچه مفصّل و اشكال مختلفى دارد.

گاهى انسان‌هاى جاهل بت‌هاى ساختگى خود را از سنگ، چوب، فلز و حتّى از مواد خوراكى مى‌ساختند و در برابر آن به زانو درآمده، به سجده مى‌افتادند و آن را مى‌پرستيدند.

در برهه‌اى از زمان بت‌پرستان، براى پرستش خود بت‌هايى از موجودات بى‌جان و بى‌شعور عالم طبيعت، انتخاب مى‌كردند. به همين جهت، عدّه‌اى خورشيدپرست شدند، و برخى به عبادت ستاره‌ها پرداختند، و گروهى ديگر ماه را عبادت نمودند [2] و حتّى برخى، بعضى از رودخانه‌ها و درياچه‌هاى مهم- مانند رودخانه نيل و درياچه ساوه- را مى‌پرستيدند و شايد خشك شدن درياچه ساوه و خاموش گشتن آتشكده فارس در هنگام ولادت حضرت‌

[1]- شرح اين معجزه را در كتاب «معراج، شقّ القمر، عبادت در قطبين» مطالعه فرمائيد.

[2]- در آيات 76 تا 78 سوره انعام اشاره‌اى به پرستش خورشيد و ماه و ستارگان شده است.