ماهيّت توسّل شيعه را ندانسته‌اند!

در سفر عمره مفرده كه به مدينه منوّره و مكّه مكرمه مشرف شدم، روز جمعه بيست و دوم شعبان سال (1419 ه ق) در مسجدالحرام به سخنان خطيب جمعه گوش مى‌دادم. عجيب اينكه خطيب مذكور، تمام خطبه نماز جمعه را از روى كاغذى كه قبلًا براى او تهيّه كرده بودند مى‌خواند. گويا او حق نداشت حتّى يك كلمه را از خود بگويد. با خود گفتم: چقدر تفاوت است بين اين خطبه‌ها، و خطبه‌هاى نمازهاى جمعه ايران اسلامى كه خطيب آن آزاد است هرگونه تحليلى داشته باشد، به هر حال، خطيب نماز جمعه مشغول قرائت خطبه گرديد. در بين خطبه به كسانى كه در كنار قبور مشرّفه دعا مى‌كنند و به آنها توسّل مى‌جويند حمله كرد و آنها را به شرك و كفر متّهم ساخت.

البتّه ما در برابر اين هتّاكى بى‌كار ننشستيم، براى سران عربستان نامه‌اى نوشتيم و به اين كار اعتراض نموديم.

به هر حال معتقدان به دعا و توسّل، بزرگان و اوليا را شريك خدا نمى‌دانند، بلكه آنها را به درگاه خداوند شفيع قرار مى‌دهند و به عبارت ديگر، ما همان اعتقادى را داريم كه در آيه 110 سوره مائده، درباره حضرت مسيح- على نبيّنا و آله و عليه السلام- آمده است: «وَ اذْ تَخْلُقُ مِنَ الطّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِاذْنى فَتَنْفُخُ فيها فَتَكُونَ طَيْراً بِاذْنى وَ تُبْرِئُ الْاكْمَهَ وَ الْابْرَصَ بِاذْنى وَ اذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى بِاذْنى ...»؛ هنگامى كه به فرمان من، از گل چيزى به صورت پرنده مى‌ساختى، و در آن مى‌دميدى، و به فرمان من پرنده‌اى مى‌شد؛ و به فرمان من كور مادرزاد و مبتلا به بيمارى پيسى را شفا مى‌دادى؛ و نيز مردگان را به فرمان من زنده مى‌كردى ....

در اين آيه شريفه زنده كردن مردگان، شفاى بيماران، آفرينش پرندگان، همه به حضرت مسيح نسبت داده شده است؛ ليكن همه آنها با اذن و دستور خداوند متعال بوده است. [1]

[1]- اين مطلب در آيه 49 سوره آل عمران از زبان خود حضرت عيسى عليه السلام نيز نقل شده است.