زمينها استعداد پرورش گياه را ندارند و محصول آنها خار است. به همين گونه، قلب بعضى از انسانها استعداد هدايت شدن را ندارند و خود را بى‌نياز از وحى مى‌پندارند.

اين مثل براى چه كسانى است؟

در اين مورد بين مفسّران گفتگوست؛ بسيارى از مفسّران بر اين عقيده‌اند كه اين آيه درباره مؤمنان و كفّار است؛ يعنى وحى الهى در اين آيه به باران تشبيه شده است و دلهاى بنى آدم به زمينهايى كه باران بر آن مى‌بارد. بنابراين، باران وحى الهى بر زمين هر دلى مى‌بارد؛ لكن آن كسانى از باران وحى الهى بهره‌مند مى‌شوند و مصداق «بلد طيب» مى‌گردند كه داراى دلى پاك و پاكيزه باشند. آن گاه ميوه اين سرزمينهاى پاك، اخلاق خوب، ايمان بالا، شوق به اولياءاللّه، اخلاص در عمل، عمل به وظيفه و ... مى‌باشد؛ ولى در مقابل، دل و قلب كفّار- كه بسان زمين آلوده و كثيفى است- از اين باران وحى بى‌بهره است.

پيام‌هاى آيه‌

1- فاعليّت فاعل و قابليّت هر دو لازم است!

آيه شريفه و ديگر آيات به اين مطلب مهم اشاره دارند كه: براى رسيدن به كمال دو چيز لازم است:

الف- فاعليّت فاعل؛ ب- قابليّت قابل.

يعنى براى رسيدن به كمال هم عوامل و اسباب ترقّى لازم است و هم زمينه‌هاى ترقّى. بنابراين، تنها فاعليّت فاعل (باران) كفايت نمى‌كند، بلكه قابليّت قابل (آمادگى و لياقت زمين) نيز لازم است؛ چه اين كه اگر صدها سال باران بر زمين‌